Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα και 100.000 στη Θεσσαλονίκη αναγκάζονται να ζουν κλεισμένοι στα σπίτια τους ή να κινούνται με δυσκολία μέσα στις πόλεις, να μη μπορούν να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εργασία. Πρόκειται για τα Άτομα με Αναπηρίες, (ΑμεΑ) που αποτελούν το 10% του πληθυσμού της χώρας μας η οποία θεωρείται η χειρότερη σε προσβασιμότητα μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Στην Ελλάδα τα άτομα με αναπηρία είναι ζωσμένα με μια σειρά από προβλήματα τα οποία οδηγούν αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία πολιτών με «ειδική ικανότητα» στο περιθώριο με τίμημα τον κοινωνικό αποκλεισμό τους.
Προβλήματα που με την πάροδο του χρόνου οξύνονται και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, μέσα σε μια πραγματικότητα, που έχουμε μια συνολικότερη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και συνθηκών.
Μιας κοινωνικής πραγματικότητας που συνεχίζει να μυρίζει ρατσισμό και προκατάληψη μπροστά στην εικόνα του διαφορετικού και του παράξενου.
Μια πραγματικότητα που συχνά συνδυάζει τα πιο αγοραία χαρακτηριστικά με τις πλέον συντηρητικές πεποιθήσεις και τον πιο ανθρωποφάγο κοινωνικό ρατσισμό.
Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η οικονομική κρίση κτυπάει πάντα τα πλέον αδύνατα κομμάτια της, όπως είναι τα άτομα με αναπηρίες και η οικογένειες τους.
Σε γενικές λοιπόν γραμμές τα κυριότερα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά είναι η ενσωμάτωση στο κοινωνικό ιστό μέσω της εργασίας και της πρόσβασης στο δημόσιο χώρο. Με αποτέλεσμα την απομόνωση των ατόμων με αναπηρίες και των οικογενειών τους.
Η πόλη, ο δημόσιος χώρος στο βαθμό που υπάρχει είναι εχθρικός προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες. Η μετακίνηση τους μέσα στην πόλη και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς παραμένει μια περιπέτεια.Την ίδια στιγμή ο νόμος για την πρόσληψη των ατόμων με αναπηρίες όταν δεν εξυπηρετεί ρουσφέτια, παραμένει ουσιαστικά ανενεργός, με τα οικονομικά βοηθήματα να μην φτάνουν. Με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει η οικογένεια επί μακρόν να ζήσει το άτομο με την αναπηρία.
Όσο για την ειδική αγωγή είναι γνωστά τα προβλήματα τόσο στην στελέχωση της, όσο και στην λειτουργία της. Κάτι που έχει αποτέλεσμα είτε το παιδί με αναπηρία να μένει σπίτι, απομονωμένο και περιθωριοποιημένο, είτε να επωμίζεται εκ νέου η οικογένεια- εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα- τα βάρη της ειδικής αγωγής.
Γενικότερα εάν δεν υπήρχε το «κοινωνικό κράτος» της οικογένειας τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο σκούρα για τα ΑΜΕΑ. Φυσικά από την πλευρά της πολιτείας τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει βήματα, βήματα ημιτελή που δεν αντιστοιχούν με τις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας και των ατόμων με αναπηρία, αλλά και με την όξυνση των προβλημάτων
Φυσικά- για να μην μηδενίζουμε τα πράγματα- πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι και φορείς που δίνουν και θα δίνουν όλο τους το «είναι», στο να βοηθάνε ανθρώπινα, ουσιαστικά και δίχως κανένα πολιτικό- κοινωνικό και ιδεολογικό προσωπικό όφελος, τα άτομα με αναπηρίες.
Είναι νομίζω ανάγκη οι αγώνες των πολιτών με αναπηρία να συνδεθούν με τα κοινωνικά κινήματα διεκδικώντας μια κοινωνία και πολιτεία ισοπολιτείας, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας.
Για να αλλάξει η ανάπηρη κοινωνία και πολιτεία μας, για να απελευθερωθεί η καρδιά μας.
Έτσι μόνο όχι μόνο θα συναντήσουμε το διαφορετικό, αλλά θα μάθουμε από αυτό, κάνοντας τον κόσμο, την γη μας ακόμη πιο πλούσια και όμορφη.
πηγή:www.RadioNefeli.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου