Στις μέρες μας ζούμε το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και ορθολογικής κυριαρχίας και την αυταπάτη της παντοδυναμίας των ανθρώπων. Η κοινωνία εξακολουθεί να ζει με το ιδεολόγημα της απεριόριστης ανάπτυξης, της διαρκούς αύξησης της παραγωγής και της κατανάλωσης, Επιμένει να προσδιορίζει την ανάπτυξη με ποσοτικούς και όχι με ποιοτικούς δείκτες. Δεν κατανοεί ότι οι συμβατικοί δείκτες που χρησιμοποιούνται για να εκτιμηθεί η ανάπτυξη ενός τόπου ή ενός λαού, δεν συμπεριλαμβάνουν και ποιοτικές συνιστώσες, όπως λ.χ η επίδραση της ανάπτυξης στην ποιότητα της ζωής, την πολιτιστική συνοχή, το αίσθημα της κοινότητας, κ.α. Δεν αντιλαμβάνεται ότι χρειαζόμαστε μια πιο πλούσια και πιο πολύπλοκη έννοια της ανάπτυξης, που να μην είναι μόνο υλική, αλλά διανοητική, συναισθηματική ηθική. Ο ρόλος της επιστήμης σ’ αυτόν τον τύπο της ανάπτυξης και ο στόχος της έρευνας, δεν μπορεί να είναι ένα ακόμη εμπορεύσιμο ανταγωνιστικό προϊόν, αλλά η αναζήτηση της Αλήθειας, της Ομορφιάς και της Αλληλεγγύης. Έτσι που στο τέλος ο μοναδικός κριτής της επιστημονικής γνώσης και της επιστημονικής θεωρίας, όπως και κάθε άλλης γνώσης είναι ο Όλος Άνθρωπος στα πλαίσια του Όλου Πολιτισμού.
Ο άνθρωπος μέσα από την αυτοπραγμάτωσή του είναι ικανός για την κορύφωση αλλά και την αυτοκαταστροφή του. Τίποτε δεν είναι πιο τρομερό, θαυμάσιο, από το ίδιο τον άνθρωπο (πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει) μας λέγει ο χορός στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η Αρχαία τραγωδία υπενθυμίζει συνεχώς ότι υπάρχουν όρια άγνωστα εκ των προτέρων στο υποκείμενο που δρα και το οποίο αναλαμβάνει τους κινδύνους των πράξεών του. Κανείς όμως δεν θα υποδείξει στους ανθρώπους αυτά τα όρια. Οι ίδιοι θα τα μελετήσουν και θα τα προσδιορίσουν. Αυτή η άγνοια και η αδυναμία ολοκληρωτικού προσδιορισμού των κινδύνων, σύμφυτη με την ουσία του ανθρώπου, είναι ταυτόχρονα και η τραγική του μοίρα. Τελικά η υπέρβαση των ορίων συνιστά την ύβριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου