Δεν ξέρετε πόσο μεγάλη ανάγκη νοιώθω να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου και όταν τ’ ανοίξω η πόλη μου να είναι η καλύτερη και η ομορφότερη απ’ όλες τις άλλες. Να υπάρχει παντού πράσινο, καθαροί δρόμοι, μεγάλες πλατείες, εμπορικοί δρόμοι που να σφύζουν από χαρούμενες φωνές παιδιών που με τους γονείς τους θα έχουν βγει να αγοράσουν τα καινούρια τους βιβλία και ρούχα καθώς ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά. Και οι παππούδες να κάθονται αμέριμνοι στα παγκάκια και γύρω τους ένα σωρό νέοι στους οποίους θα διηγούνται ιστορίες και κατορθώματα από τον πόλεμο και θα είναι τόσο υπερήφανοι γιατί χάρις αυτούς εμείς είμαστε ικανοί να λέμε άνετα τη γνώμη μας και να χαιρόμαστε την ελευθερία που εκείνοι μας πρόσφεραν απλόχερα με κάθε τίμημα. Και οι νέοι να είναι έτοιμοι με τη σειρά τους να δουλέψουν σκληρά για να απολαμβάνουν οι ίδιοι αλλά και να βοηθούν τώρα με τη σειρά τους εκείνους που κάποτε ήταν το στήριγμα γι’ αυτούς.
Μισό λεπτό να πάρω το μαγικό ραβδί της πόλης μου και…….
Μα τι λέω, δεν υπάρχει πια μαγικό ραβδί. Το κατέστρεψαν όσοι με το πέρασμα τους από την ιστορική μας αυτή πόλη , το άγγιξαν και προσπάθησαν να ικανοποιήσουν δικές τους φιλοδοξίες και συμφέροντα.
Πόση μαγεία άραγε να χρειάζεται ξανά για να γίνουν τα οράματά μας πραγματικότητα?
Θα είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες ικανοί να μετατρέψουμε το μύθο του μαγικού σε εμπειρία του πραγματικού?
Αν προσπαθήσουμε πολύ, τότε ναι. Αν προσπαθήσουμε μαζί, τότε ναι. Μας δίνεται η ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι ουσιαστικό.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ενωμένοι και σίγουροι ότι η δύναμη των πολλών οραματιστών μαζί θα έχει αποτέλεσμα.
Και προπαντός όπως έλεγε και ένας αρχαίος ημών φιλόσοφος :
ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΣΩΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΜΕΣ ΕΝΩ ΤΩΝ ΑΝΟΗΤΩΝ ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΕΣ.
Αναστασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου