Ωραίος ως Έλλην

 Υπάρχουν πολλές θεωρίες γύρω από τον αυτοπροσδιορισμό ή ετεροκαθορισμό των ατόμων και των συνόλων.

  Είμαστε αυτό που είμαστε, αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε  και αυτό που νομίζουμε ότι νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε

Τι στ’αλήθεια  όμως ισχύει όταν δεν μιλάμε για μονάδες αλλά για σύνολα όπου τα πράγματα είναι πλέον σχετικά και μεταβαλλόμενα;

Τι στ’αλήθεια μάλλον μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι πλέον είναι πραγματικό στη ζωή μας και τι μας προσδιορίζει;

Ποια ιδιότητα είναι μόνιμη, αυταπόδεικτη και σίγουρη πια σε μία κοινωνία που μέσα σε μια νύχτα άλλαξε ένδυμα και φόρεσε κουρέλια;

Κάποιοι θα πουν πως τα φορούσε χρόνια και μας το έκρυβαν επιμελώς κάποιοι επιτήδειοι. Ίσως πάλι να μην το βλέπαμε καθαρά. Σε κάθε περίπτωση, η έκβαση δεν αλλάζει γιατί η πραγματικότητα ωριμάζει παράλληλα με την αντιληπτική ικανότητα ακόμη και αν ενυπάρχει αφηρημένα για μεγάλο διάστημα σε κάποιον παράλληλο χώρο.

Η δική μας γενιά όμως ξέρει ότι ποτέ στο παρελθόν δεν φοβόταν τόσο συστηματικά να σχεδιάσει, να ονειρευτεί, να εκφράσει αισιοδοξία,  να εναγκαλιστεί το μέλλον του τόπου της.

Είναι πραγματικά αφοπλιστικά τα συναισθήματα της νέας τάξης πραγμάτων για εμάς.

Εύκολη πλέον  η καθημερινότητα για τους συντάκτες των ειδήσεων. Τα πάντα είναι πια copy – paste . Copy μιζέρια paste τρομολαγνεία, copy φτώχια, paste συμφορά ή μάλλον paste special όλα τα κακά της μοίρας, όχι της δικής μας, της δικής τους.

Γιατί καμιά μοίρα δεν θα συνηγορούσε ποτέ σε τέτοια τεχνάσματα, καμιά ιστορία δεν θα έδινε σάρκα σε τέτοιες τερατουργίες, καμιά εθνική ψυχή δεν θα έσκυβε ποτέ πρόθυμα το κεφάλι σε επιβαλλόμενη ξένη ελεημοσύνη.

Είναι κλισέ να αναφερθεί κανείς στις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος ή στο ακατανίκητο Ελληνικό φρόνημα αλλά αυτά δεν θα πάψουν ποτέ να είναι στοιχεία της βαριάς ιστορίας και να εμπνέουν όλους, ελπίζω συμπεριλαμβανομένων ημών και υμών.

Από την άλλη, έρχεται και η κρίση των άλλων, των απ’έξω ή αλλιώς των “έξω από δω”

 Κάθε ξένη διαφήμιση ή προπαγάνδα μοιάζει πια σαν να μας εμπαίζει.

Η ξενοφοβία που αποτέλεσε αγαπημένο θέμα πάλαι ποτέ λυκειακής έκθεσης  στο φουλ!

 Ο δυτικός πολιτισμός που κάποτε στο σύντομο παρελθόν αποτελούσε must και lifestyle icon – άδικα ή δίκαια - για τη γενιά της Ε.Ο.Κ και του Ευρωμπάσκετ, τώρα πια φαίνεται αδυσώπητος και στυγνός.

  Το πάρτι στο οποίο δεν ήμασταν όλοι καλεσμένοι όπως ακούγεται συνέχεια τελευταία, τελείωσε.Οι μάσκες έπεσαν και αποκάλυψαν αυστηρά πρόσωπα που μας δακτυλοδείχνουν ως έναν υποπολιτισμό με υστερημένη κουλτούρα και οπισθοδρομική νοοτροπία.

Για πολλά χρόνια όμως ζούσαμε και ζούμε χωρίς σκέψη και ντροπή φτάνοντας τελικά σε μία εποχή φιληδονίας και ηδονοβλεψίας για μία πραγματικότητα ευζωίας που σιγά σιγά πια γλιστρά από τα ανέτοιμα χέρια μας και την ψάχνουμε εναγωνίως σε ό,τι έχει πλέον μείνει όρθιο.

Και είναι άδικο να κατηγορεί κανείς τους νέους που ζητούν πολλά γιατί απλά έτσι ανατράφηκαν.

“Γιατί να έχεις εσύ και όχι εγώ; Γιατί να είσαι εσύ και όχι εγώ; Δώστε μας το μέλλον που μας υποσχεθήκατε”. Η μόρφωση είναι πια για όλους απλή. Γιατί όχι και η βόλεψη;”

Τα πτυχία που κάποτε ήταν δυσεύρετα, τώρα αποτελούν το κοινότερο εφόδιο και πλέον χαρακτηρίζουν πληθώρα δεξιοτήτων, χρήσιμων και μη για το έθνος των επιστημόνων λατρών της αμόλυβδης και του ηλεκτρονικού φλερτ.

Όμως η πολύπλευρη πτυχιοκτησία μας δεν είναι από μόνη της ικανή να τους κάνει να αλλάξουν στάση απέναντι μας γιατί πολύ απλά το μάθημα που πήραμε σκληρά από την κακώς εφαρμοσμένη και εννοούμενη πελατειακή δημοκρατία και τον παραλογισμό του ατομισμού και της ανευθυνότητας είναι ότι μόρφωση δεν σημαίνει παιδεία ενώ παιδεία αποτελεί το χαλί για ανοιχτό μυαλό και ωριμότητα που ακόμη και εν απουσία ουσιαστικής μόρφωσης σώζουν και ιδιαιτεροποιούν.

Θα ήταν βέβαια καλύτερο να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι γιατί η θεωρητικολογία κουράζει. Και αυτό που έχει σημασία είναι η αναζήτηση αλλαγής πλεύσης απέναντι σε αυτό που συνέβη εξαρχής και είναι λάθος χωρίς βάρβαρους χειρισμούς, με ευγενική και ατόφια δύναμη και κλίση σωστή και ίσως για τη δικιά μας τη γενιά το κακό να μπορεί απλά να περιοριστεί, όχι πάντως να εξαλειφθεί.

Ας πάμε λοιπόν με απλό τρόπο στο τι πιστεύουν οι άλλοι

Να πούμε ένα παράδειγμα:

 Φέτος το καλοκαίρι, σε βραδινής διασκέδασης χώρο, ο ήρωας  νοιώθει ένα χτύπημα στην πλάτη. Ο κύριος που ενόχλησε Αυστριακός τουρίστας. “Μπορώ να έχω ένα από τα πουράκια που καπνίζετε;”

  “Ναι βέβαια, πάρε;”

“Όχι πριν μάθω πόσο;”

“ Τι εννοείς;”

“Μα πόσο μου το πουλάς;”

Και το εννοεί. Αυτό είναι το τραγικό.

  “Κύριε μου”, σπεύδει ο αδικημένος,

“Εγώ στο δίνω αβασάνιστα. Οι Έλληνες είναι στην κατηγορία των λαών που προσφέρουν. Δεν πουλάνε τους πάντες και τα πάντα.”

 Μάλλον δεν την πολυπίστεψε ο  φιλαράκος την ατάκα αλλά το άρπαξε το πουράκι πριν αλλάξει γνώμη ο θιγμένος Έλλην. Έτσι άλλωστε δεν κάνουν πάντα αυτοί;

Τυχαίο; Δεν νομίζω. Για να χρησιμοποιήσω ένα αγαπητό αλλά ταυτόχρονα βαρετά επαναλαμβανόμενο μότο μίας γκροτέσκο απόπειρας αιτιολογικής ερμηνείας και αβάσιμου λαϊκίστικου ντετερμινισμού.

Αρθρογράφε, κόψε κάτι. Εσύ άλλωστε είσαι εκείνος που αναπαράγει αυτό το σλόγκαν, έτσι δεν είναι; Και είναι και πετυχημένο άσχετα αν οτιδήποτε πλέον, ποιοτικό η μη γίνεται block buster δια της επανάληψης, μητέρας της πλύσης εγκεφάλου.

Θέλεις να ακούσεις κι’άλλα για το πώς εμείς φερόμαστε;

 Ένα Σάββατο έπιασε μια τρομερή βροχή. Και πριν από αυτό κάποιοι έτρωγαν σε κεντρικό εστιατόριο

Αν νομίζεις λοιπόν ότι ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην ιστορία ήταν ο Ντα βίντσι μάθε ότι υπάρχει και ο Ντα Βίτσι, και είναι Έλληνας.

Τι έκανε αυτός;

 Εφηύρε την αόρατη ή αλλιώς μετακυλιόμενη απόδειξη φέρνοντας την επανάσταση στον τομέα της σύγχρονης ανακύκλωσης και περιβαλλοντικής τεχνολογίας.

 Με άλλα λόγια, αν  εσύ δεν παίρνεις την απόδειξη σου, κάτι που συχνά συμβαίνει, ω ναι, την χρησιμοποιούν ξανά και ξανά γιατί ως γνωστόν διαπνέονται από οικολογικά ένστικτα και δεν θέλουν να κόβουν δεντράκια και να ρημάζουν δάση. Άλλωστε για εσένα που θέλεις προσφέρουν μεγαλύτερη απόδειξη σε ποσό – όχι όμως την δική σου- που κάπου τραγικά χάθηκε.. Έτσι είναι και νομοταγείς οι άνθρωποι. Σωστοί και λάθος, παρθένες και έγκυοι, διώκτες και αμνοί.

Γιατί ένα γραμμάριο εικόνας αξίζει όσο ένας τόνος ουσίας και το φαίνεσθαι χαρακτηρίζει το είναι. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν χρειάζεται καν πια να είναι ηθική. Απλά να φαίνεται.

Μέσα στη σκέψη μου, για ώρες πολλές τα δυο γεγονότα αυτά - και το ένα στο έχω κρατήσει στη μνήμη καιρό - παίζουν πινγκ πονγκ σε υποθετικό τραπέζι. Κρατάει ο Αυστριακός της πρώτης ιστορίας τη ρακέτα και σερβίρει. Και ο εστιάτορας της δεύτερης ιστορίας αντί να τον αγνοήσει και αφήσει να κάνει ατομικά το ειρωνικό σπορ του, του απαντάει βαρύγδουπα. Τον πόντο όμως θα τον φάμε όλοι μαζί. Σε στημένο σετ βέβαια.

Και αναρωτιέμαι τελικά τι είμαστε, ή τι έχουμε απογίνει;

Το θέμα της ταυτότητας που μας την πήραν στα σύνορα είναι βασικό και θα έπρεπε ίσως πρώτα να αυτό ή να ανακαθοριστούμε και μετά να ζητάμε να αλλάξουμε το σκοτεινό και αναπόφευκτο όπως μας το παρουσιάζουν πεπρωμένο μας.

Γι’αυτό πρέπει να αλλάξουμε απέναντι μας και απέναντι στους άλλους. Μια πραγματική αλλαγή για να κλειδώσει το φαίνεσθαι με ένα υγιές και υποσχόμενο είναι.

Πρέπει να σταματήσουμε να παραμορφωνόμαστε και να αρχίσουμε να μορφωνόμαστε. Ας μάθουμε να ζούμε χωρίς να θεωρούμε τίποτε δεδομένο,  ας χαιρόμαστε κάθε μέρα που θα υπερασπίζουμε την αξιοπρέπεια μας σαν κοινωνία και το κυριότερο ας αποφύγουμε την κατευθυνόμενη ενημέρωση των απανταχού ενδιαφερομένων συμβούλων και φίλων μας.

Ό,τι πάντως και αν γίνει, μην περάσει από το μυαλό κανενός ότι θα διασωθεί μόνος του ή μάλλον ότι θα σωθεί αν συνεχίσει τη νοοτροπία της υπεκφυγής και του ατομισμού.

Το μέλλον είναι εδώ ζοφερό, τρομερό

Και δεν έχει χρώμα, ιδεολογία, παράταξη, έλεος

Γιατί πάνω από όλα - και αυτό επίτηδες δεν ανέφερα ήδη -

Πάνω από όλες τις εικόνες υπάρχει κι’άλλη μία, η μητέρα όλων των εικόνων

Που δε χάθηκε ποτέ, που είναι στο χέρι μας και ταξιδεύει αιώνες παρέα με τα γονίδια μας. Μπορεί να γίνει λουλούδι για να χαϊδεύουμε και να θαυμάζουν ή αγκάθι για να πονάμε και να ποδοπατούν.

Αυτό που μπορούμε να γενούμε

Κωνσταντίνος Κανέλλος-φιλόλογος

Πηγή: http://www.radionefeli.com/

O όρος ευθύνη στη σύγχρονη εποχή

Ο σύγχρονος όμως πολίτης ζει κλεισμένος κι εγκλωβισμένος σε έναν μικρόκοσμο που ο ίδιος τις περισσότερες φορές έχει δημιουργήσει. Το χαρακτηριστικό  γνώρισμα της σημερινής εποχής είναι ότι  διαχωρίζουμε τον εαυτό μας, το Εγώ μας, από τους άλλους και διεκδικούμε για τον εαυτό μας όσα «δικαιωματικά» του ανήκουν, εκφράζοντας συνάμα ξεκάθαρη προειδοποίηση προς τους άλλους για τις συνέπειες της παραβίασης των ορίων που χαράσσουμε, ή αλλιώς των κεκτημένων. Στο προσωπικό πεδίο το σύγχρονο αυτό ελληνικό δόγμα λειτουργεί ανασταλτικά για την ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων, καθώς δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να διεισδύσει στον προσωπικό μας χώρο, ενώ σε πολιτικό - κοινωνικό επίπεδο φθείρει την κοινωνική συνοχή καθώς οδηγεί στην αδιαφορία για καθετί που εκφεύγει των ορίων που ο καθένας έχει καθορίσει για τον εαυτό του. Η σύγχρονη αδιαφορία για την πολιτική ζωή είναι η αρχή μιας πορείας που με βεβαιότητα οδηγεί στην ανομία, στη μη τήρηση των νόμων και τελικά στην άρση, στην πράξη, της δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας μας.

Ο όρος κοινωνία  συμβολίζει μια ομάδα ανθρώπων που δρουν , σκέφτονται , συμπεριφέρονται με κοινό τρόπο. Εδώ έγκειται η σημαντικότητα της ύπαρξης ομάδας και όχι  του ατόμου ακόμη και αν αντιπαραβάλλουμε τον ηγέτη της!

 Μιλούμε για έναν κοινό κώδικα που εξυπηρετεί περισσότερο ή λιγότερο την πλειοψηφία της ομάδας και η συνοχή της διατηρείται μέσα από ένα προκαθορισμένο αλλά και μεταβλητό σύστημα ποινών και αμοιβών! Μέσα σε αυτό το δυναμικό με ξεκάθαρο σκοπό ύπαρξης...η ποινή τιμωρεί και παραδειγματίζει ενώ η αμοιβή δικαιώνει και εξυψώνει!

Καταλήγοντας , μήπως οι σύγχρονες κοινωνίες απεμπόλησαν την εγγενή ιδιότητα αυτή των κοινωνιών στο όνομα αλλότριων ( ατομικών , συντεχνιακών , ιδεολογικών , θρησκευτικών) συμφερόντων!

Κάθε έλλογη χρήση των εργαλείων ποινών αμοιβών διαστρεβλώθηκε και συνάμα καταργήθηκε η έννοια της αξιοκρατίας! Οι συνεκτικοί δεσμοί των κοινωνιών κατέστησαν δυσδιάκριτοι και η παγκοσμιοποίηση επιτείνει το πρόβλημα!

 Επιγραμματικά κοινωνός = υπεύθυνος!

Ο όρος Ευθύνη στη σύγχρονη Εποχή.

Ο σημαίνων ρόλος που θα διαδραματίσει ο όρος ευθύνη στη σύγχρονη ζωή ήδη αναφαίνεται στις συζητήσεις όπου κυριαρχεί η ανάλυση των νέων δεδομένων στην ηθική, στην τέχνη, στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιχειρηματική δραστηριότητα, στην θρησκεία, στην επιστήμη, στην τεχνολογία.

Πού οφείλεται όμως αυτή η κεντρική θέση της έννοιας της ευθύνης κεντρική θέση η οποία διαπιστώνεται τόσο στο λεξιλόγιο του φιλοσοφικού και κοινωνιολογικού στοχασμού, που προσπαθεί να εκφράσει την αντίληψή μας για την νέα πραγματικότητα;

Οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι έχουν ανακύψει νέες συνθήκες, σε πλείστες εκφάνσεις της κοινωνικής και ατομικής ζωής νέες συνθήκες, οι οποίες θέτουν ζητήματα, τα οποία δεν επιδέχονται εύκολα απάντηση από την παραδοσιακή ηθική, την επιστήμη, την πολιτική, το δίκαιο και την φιλοσοφία του δικαίου. Νέες συνθήκες, οι οποίες ως αποκλειστική γενεσιουργό αιτία έχουν την σύγχρονη τεχνολογία. Βεβαίως, τεχνική υπήρχε σε όλες τις εποχές. Ο νεολιθικός άνθρωπος που κατασκεύαζε εργαλεία, τεχνική ασκούσε. Αλλά μόνο μετά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα η τεχνολογία άρχισε να συνιστά ένα πρόβλημα. Ο απλός άνθρωπος της βιομηχανικής επανάστασης δικαιολογημένα μπορούσε ενθουσιασμένος να πει: "Αφήστε την τεχνολογία να προχωρήσει, ότι και αν κάνει θα είναι για το καλό μας". Ο σημερινός δεν μπορεί να το πει αυτό. Δεν μπορεί να το πει την εποχή της συσσώρευσης εξοπλισμών, της απειλής κατά του στρατοσφαιρικού όζοντος, την εποχή της εξάπλωσης της τοξικομανίας, της δημογραφικής έκρηξης στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, της αλλοτριωτικής επιβολής εκλεπτυσμένων μηχανισμών καταναγκασμού, όπως η διαφήμιση και η προπαγάνδα, την εποχή των πειραμάτων και των απειλητικών προόδων της γενετικής. Ο σημερινός άνθρωπος δεν θαυμάζει, αλλά τρομάζει.

 Έτσι, η αύξουσα τεχνολογική ισχύς έχει δημιουργήσει ιστορικώς καινοφανή προβλήματα, νομικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, θρησκευτικά, ηθικά και ομόλογες, άρα, ευθύνες, οι οποίες μάλιστα στο παρόν στάδιο δεν είναι πάντοτε σαφείς, αντίθετα, σπανίως είναι σαφείς. Τούτο σημαίνει ότι, σπανίως είναι σαφείς οι ευθύνες της ηθικής και του δικαίου μέσα στο νέο πλαίσιο, το οποίο αυτές οι πολιτισμικές και κοινωνικές λειτουργίες καλούνται να διακανονίσουν. Μέσα, δηλαδή, στο πλαίσιο των ιστορικώς καινοφανών συνθηκών που έχει δημιουργήσει η τεχνολογική δραστηριότητα.

Η νέα κατάσταση χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι ορισμένες ηθικές και νομικές αντιλήψεις δεν ταιριάζουν στο πλαίσιο των νέων τεχνολογικών φαινομένων και διαδικασιών. Έτσι, αν σήμερα μιλούμε για πρόβλημα, τούτο συμβαίνει διότι οι κανόνες της παραδοσιακής ηθικής και του δικαίου δεν μπορούν να παράσχουν απαντήσεις και λύσεις, που έχουν ανακύψει μέσα σε μια ιστορικώς άνευ προηγουμένου τεχνοκρατούμενη κοινωνία.

Σήμερα, όταν στο τεχνολογικό επίτευγμα αποδίδεται μία κοσμοϊστορικών διαστάσεων σωτηριώδης σημασία, είναι φανερό ότι το φαινόμενο της τεχνολογίας θεωρείται κατά ένα τρόπο ριζικώς πρωτοφανής. Και το ερώτημα ανάγεται στο ουσιώδες και το έσχατον: Ποιός είναι ο τελικός σκοπός; Τι αποτελεί το τέλος; Ποιό είναι το τελικό αίτιο, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης; Και ιδού, στο σημείο αυτό παρουσιάζεται ένα έντονο κενό: Εγκαθίσταται μία αντίληψη ζωής, κατά την οποίαν όλο αυτό το απέραντο σύμπλεγμα μηχανών, οργάνων και μεθόδων της τεχνολογικής κοινωνίας, αποκλείει κάθε αναφορά σε οποιοδήποτε σκοπό του ανθρώπου. Άρα, και σε οιαδήποτε έννοια ευθύνης.

 Γιώργος Μουταφίδης.

 πηγή: http://www.radionefeli.com/ 

Αναπτυξιακή κίνηση πολιτών Νίκαιας-Ρέντη

Αξίζουμε όλοι...
Μια καλύτερη πόλη

Ο κώδικας του ψεύτη...

Μάθετε αν σας λένε ψέματα.
Σας λένε ψέματα; Ναι; Το διαισθάνεστε, αλλά θέλετε να είστε και σίγουροι; Μα, είναι απλό. Κοιτάξτε τις κινήσεις του ανθρώπου που... βρίσκεται απέναντί σας, το βλέμμα του, το χαμόγελό του. Γιατί; Μα επειδή... το σώμα ποτέ δεν λέει ψέματα! Κι εμείς θα σας πούμε όλες τις τεχνικές για να διαβάζετε τον μυστικό κώδικα και της πιο ανεπαίσθητης κίνησης.

Το γιατί λέμε ψέματα είναι ένα πανάρχαιο φιλοσοφικό ερώτημα που ξεπερνά τις απαιτήσεις αυτού του άρθρου! Όμως, σε όλους μας έχει συμβεί να ακούμε κάποιο συνομιλητή μας, τα λόγια του να μας φαίνονται απολύτως λογικά και αληθινά κι όμως «κάτι» να μας... ψιθυρίζει πως δεν λέει την πάσα αλήθεια. Και αυτό το «κάτι» είναι ένα μήνυμα από τον εγκέφαλό μας που θέλει να μας προφυλάξει, καθώς είναι εξασκημένος να «σαρώνει» κάθε εικόνα που βρίσκεται μπροστά του και να αποκωδικοποιεί εγκαίρως σήματα που θα τον διευκολύνουν να δράσει ανάλογα!

Oι άνθρωποι, λοιπόν, επικοινωνούν με δύο κυρίως τρόπους: με τον προφορικό λόγο και με τη γλώσσα του σώματος. Κάποιες φορές κυριαρχεί ο ένας από τους δύο, συνήθως όμως συνδυάζονται την ίδια χρονική στιγμή. Έτσι λαμβάνουμε στον εγκέφαλό μας σήματα λέξεων που δημιουργούν έννοιες, σκέψεις, συμπεράσματα και σήματα από τη γλώσσα του σώματος (όρασης, ακοής, όσφρησης αλλά και αφής) που δημιουργούν επιβεβαιώσεις, υπόνοιες, ενεργειακή ροή ή μπλοκάρισμα, σιγουριά ή αμφισβήτηση. Όταν οι δύο γλώσσες -προφορική και του σώματος- δεν έχουν αντιφάσεις, δηλαδή ό,τι λέμε αποτυπώνεται και στο σώμα μας, τότε έχουμε επικοινωνιακή πληρότητα και το μήνυμα του άλλου το αποδεχόμαστε ως αληθινό.

Τι συμβαίνει όμως όταν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτά που λέμε και στον τρόπο που τα λέμε;Αν σκεφτούμε ότι έχουν μετρηθεί παγκοσμίως γύρω στο 1 εκατομμύριο σήματα αυτής της γλώσσας, καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για ένα τεράστιο αλφάβητο και μια πελώρια πηγή πληροφοριών. Όσο ασκούμαστε στην παρατήρηση και γνωρίζουμε βαθύτερα αυτούς τους κώδικες, τα συμπεράσματα μπορεί να είναι ασφαλέστερα. Πολλές φορές πρέπει να συνδυάσουμε 2 ή 3 μικρά σήματα του σώματος για να βγάλουμε ασφαλέστερο συμπέρασμα. Γι’ αυτό μη βιαστούμε με βάση αυτά που θα παρουσιάσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα.

Υπάρχουν 4 ειδών ψεύτες που η κάθε κατηγορία έχει ιδιαιτερότητες:

O περιστασιακός ψεύτης
Όλοι έχουμε γίνει κάποια στιγμή τέτοιοι. Δηλαδή είναι ο άνθρωπος που δεν συνηθίζει να λέει ψέματα, όμως για κάποιον περιστασιακό λόγο ψεύδεται για να προστατεύσει τον εαυτό του, το συνομιλητή του ή κάποιον άλλο. Στο βάθος όμως κάθε ψέμα κρύβει το φόβο. Το φόβο να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. O περιστασιακός ψεύτης υπολογίζει πολύ καλά πώς θα πει τα λόγια του, ώστε να φαίνονται αληθοφανή. Επειδή όμως δεν έχει συνηθίσει να ψεύδεται, το σώμα του κραυγάζει την αντίφαση και μπορούμε να δούμε σ’ αυτό πολλά σημάδια ψεύδους.

O συχνός ψεύτης
Αυτός συνηθίζει τακτικά να λέει ψέματα. Επειδή όμως δεν προλαβαίνει, όπως ο περιστασιακός, να σκηνοθετήσει καλά κάθε περίπτωση, γιατί το κάνει συχνά, πέφτει σε αντιφάσεις νοηματικές και λογικές, αλλά έχει καλύψει καλύτερα τη γλώσσα του σώματός του. Όμως και σ’ αυτόν τα σημάδια θα αποκαλυφθούν. O καθ’ έξιν ψεύτης Αυτός ψεύδεται σχεδόν συνέχεια και πολλές φορές δεν το συνειδητοποιεί ούτε ο ίδιος, καθώς έχει μια σχετική γνώμη για το τι είναι αλήθεια. Πέφτει σε λογικές αντιφάσεις που προσπαθεί με σοφιστικές ακροβασίες να σώσει. Μάλιστα, παρότι η γλώσσα του σώματός του μοιάζει πολύ φυσική, γιατί έχει συνηθίσει στο ψέμα, όταν τον πιέζουμε με ερωτήσεις, παρουσιάζει σήματα στο σώμα που υποδηλώνουν την αντίφασή του που έχει αρχικά κρύψει και από τον ίδιο τον εαυτό του.

O επαγγελματίας ψεύτης Αυτός λέει ψέματα συνειδητά για συγκεκριμένους λόγους συμφέροντος ή εξαπάτησής μας. Έχει μελετήσει τις πιθανές αντιρρήσεις μας και το τι θα μας απαντήσει. Έχει σκεφτεί όλα τα σενάρια και τις λύσεις τους. Παρότι πολλές φορές έχει εκπαιδευτεί να προσποιείται και στη γλώσσα του σώματος (πωλητές, διαφημιστές, πολιτικοί, επαγγελματίες, εραστές κ.λπ.), πάντα υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες που του διαφεύγουν και οι οποίες μπορούν να μας υποψιάσουν αρχικά και έπειτα από έρευνα να αποκαλυφθεί η απάτη. Η στάση του σώματος Και ο κορμός του σώματος μπορεί να φανερώνει το ψέμα, καθώς υποφέρει συνειδητά ή ασυνείδητα από την αντιστοιχία σκέψης και έκφρασης. Έτσι μπορεί να εμφανίζει: Απότομες βαθιές εισπνοές ή εκπνοές με ξεφύσημα και ήχο. Καθώς σε κάθε ψέμα αυξάνονται οι καρδιακοί παλμοί, η αναπνοή γίνεται άρρυθμη, ρηχή και γρήγορη. O ψεύτης παίρνει βαθιά ανάσα, γιατί νιώθει σαν να πνίγεται. Νευρικότητα σε όλο το σώμα. Αυτό μπορεί να εμφανίζεται με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το χαρακτήρα. Άρα οι κινήσεις αυτές θα μας τραβήξουν την προσοχή, γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να τις βλέπουμε στο συνομιλητή μας: α. Η κίνηση μπρος-πίσω του σώματος, είτε σε καθιστή είτε σε όρθια στάση. β. Η απότομη αλλαγή στάσης. Παράδειγμα: Κάθεται κάποιος σταυροπόδι και τη στιγμή που μας απαντά αλλάζει στάση των ποδιών. Το να λέμε ψέματα ακόμα και για τον επαγγελματία του είδους είναι κάτι άβολο. Έτσι το σώμα δεν βολεύεται, αλλάζει θέσεις σαν κάτι να του φταίει! γ. Ασυνείδητες κινήσεις στα χέρια ή τα πόδια. Χτυπήματα στο δάπεδο ή των χεριών στο τραπέζι, σφίξιμο έντονο των χεριών μεταξύ τους, συμπίεση των μηρών μεταξύ τους. Σφίξιμο με τα χέρια της καρέκλας ή της πολυθρόνας όπου κάθεται. Τα πόδια στρέφουν τα πέλματα προς άλλη κατεύθυνση από το συνομιλητή, σαν να θέλει αυτός που λέει ψέματα να σηκωθεί να φύγει! δ. Στροφή της λεκάνης. O συνομιλητής που ψεύδεται στρέφει τη λεκάνη του σε άλλη κατεύθυνση από το μέρος μας, σαν να θέλει να προστατεύσει τη γενετήσια περιοχή του. Το ψεύδος επειδή κρύβει φόβο μάς κάνει να αναπτύσσουμε υψηλό αίσθημα αυτοσυντήρησης. ε. Υπερβολική οικειότητα, χτύπημα στην πλάτη, αγγίγματα, πλησίασμα. O συνομιλητής μας πολλές φορές νιώθοντας αδέξιος μέσα στο ψέμα του προσπαθεί να μας καλοπιάσει. Έτσι παραβιάζει τον προσωπικό μας χώρο και γινόμενος υπερβολικά οικείος θέλει να μειώσει τις υποψίες μας. Είναι δύσκολο να πεις ψεύτη κάποιον που σε χτυπάει φιλικά στην πλάτη ή έχει πλησιάσει πολύ κοντά σου. Αν η οικειότητα είναι υπερβολική, αναίτια και άκαιρη, ενώ το θέμα που συζητάμε βάζει σε δοκιμασία την ειλικρίνεια του άλλου, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Μια υποκατηγορία αυτής της ψεύτικης οικειότητας, που αφορά περισσότερο το πρόσωπο, αλλά εντάσσεται ψυχολογικά σ’ αυτή την κατηγορία, είναι το ψεύτικο χαμόγελο.

O ψεύτης συνομιλητής χαμογελά πολύ και απότομα και σε στιγμές που δεν δικαιολογείται. Η φιλικότητα και η εμπιστοσύνη που χαρακτηρίζουν συνειρμικά το χαμόγελο κρύβει τον ψεύτη μ’ ένα προσωπείο φερεγγυότητας.

Ένας ακόμα τομέας όπου μπορεί να εντοπιστεί το ψέμα είναι η ίδια η φωνή του συνομιλητή, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο. Χαρακτηριστικά της φωνής που ψεύδεται μπορεί να είναι: Αλλοίωση της χροιάς της φωνής. O ψεύτης συνομιλητής μπορεί να ακουστεί με διαφορετική φωνή απ’ τη συνηθισμένη. Αυτό μπορεί να γίνει είτε ασυνείδητα (η φωνή αλλοιώνεται, τρέμει, διστάζει κ.λπ.) είτε συνειδητά (γίνεται θελκτική για να μας «ξελογιάσει» ή σκληρή για να μην τολμήσουμε να τον αμφισβητήσουμε). Διαφορετικές ταχύτητες στην εκφορά του λόγου. O ψεύτης μπαίνει σε ένα λαβύρινθο παραγόντων που προσπαθεί να προβλέψει και έτσι από κάπου θα έχει «διαρροές». Μια συνηθισμένη «διαρροή» είναι στη φωνή, που γίνεται από τη μια διστακτική (μήπως πει κάτι που θα αποκαλύπτει το ψεύδος) και την επόμενη στιγμή γρήγορη, για να «τελειώνει» και να απαλλαγεί από το βάσανο. O ψεύτης νιώθει πως όσο λιγότερα και γρηγορότερα τα πει, τόσες λιγότερες εκτεθειμένες περιοχές έχει για να αποκαλυφθεί.

Το βλέμμα

Ακόμα και η λαϊκή σοφία θεωρεί ότι «το ψέμα φαίνεται στα μάτια». Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Βέβαια, υπάρχουν πολλές εκδοχές ψέματος στα μάτια. Η συνηθέστερη είναι το χαμηλωμένο βλέμμα. Το βλέμμα κρύβεται από το συνομιλητή, για να μη φανεί η εσωτερική αντίφαση ή πάλη. Άλλες φορές στιγμιαία μας κοιτά και ακαριαία αποσύρεται, σαν να δυσκολεύεται να αντέξει το δικό μας βλέμμα.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις το βλέμμα βυθίζεται στο κενό, σαν να διαβάζει κάποιος ένα αόρατο κείμενο (αυτό παρατηρείται συνήθως σε κάποιον που έχει μάθει απέξω αυτά που θα πει για να μας εξαπατήσει) ή προσηλώνεται αναίτια σε ένα αντικείμενο και μοιάζει σαν να μιλάει σ’ αυτό (σ’ ένα φλιτζάνι καφέ, στο τσιγάρο κ.λπ.).

Άλλοτε μπορεί να επιχειρεί να μας κοιτάξει στα μάτια, με μισόκλειστα όμως βλέφαρα, σαν να προστατεύεται. Πολλές φορές οι πιο εκπαιδευμέ- νοι ψεύτες (γιατί οι περιστασιακοί συνήθως ρίχνουν το βλέμμα κάτω) μας κοιτούν μεν, αλλά ρίχνουν το κεφάλι προς τα πίσω σαν να απομακρύνονται από εμάς. Η πιο εμφανής προσποίηση του επαγγελματία ψεύτη, που γνωρίζει τη γλώσσα του σώματος, είναι να επιχειρήσει να μας κοιτά κατευθείαν στα μάτια, αλλά με υπερβολικό τρόπο, προκειμένου να «δείχνει» ειλικρινής, έτσι που μας υποψιάζει για το αντίθετο.

Άλλες ενδείξεις ψεύδους είναι το βλεφάρισμα ή το συνοφρύωμα, καθώς «πάσχει» το πρόσωπο για να αντέξει την εσωτερική αντίφαση. Φυσικά δεν θα εμφανιστούν σε ένα πρόσωπο όλες αυτές οι ενδείξεις. Γι’ αυτό ο ασφαλέστερος κανόνας είναι πως αυτός που ψεύδεται αλλάζει σε σχέση με τις ειλικρινείς στιγμές του. Κάτι, δηλαδή, στο βλέμμα του θα δείχνει διαφορετικό και θα μοιάζει σαν να προσπαθεί ο ίδιος να μιμηθεί το συνήθη εαυτό του.

Πρόσωπο και χειρονομίες κάλυψης
Επειδή το πρόσωπο λειτουργεί και ως καθρέφτης του ψυχισμού μας, όποιος ψεύδεται είναι απόλυτα φυσιολογικό να προσπαθεί να καλύψει, να «μουντζουρώσει» αυτόν τον καθρέφτη. Αυτές τις ονομάζουμε χειρονομίες κάλυψης, όπου τα χέρια έρχονται τη στιγμή του ψεύδους και καλύπτουν, αγγίζοντας μέχρι και το πρόσωπο. Βέβαια, πρέπει να παρατηρούμε αυτές τις χειρονομίες τις σημαντικές στιγμές, τότε δηλαδή που έχουμε ρωτήσει τον άλλο κάτι κρίσιμο ή μας αναγγέλλει κάτι. Και αυτό γιατί τέτοιες χειρονομίες μπορεί να εμφανιστούν ασυνείδητα σε μια μακρά συζήτηση, σε αδιάφορες στιγμές, και τότε δεν έχουν απαραίτητα την υπόνοια ψεύδους. Ας δούμε τις κυριότερες:

Άγγιγμα της μύτης
Το κέντρο που αποφασίζει ο εγκέφαλος τι θα εκφράσει και τι όχι γειτνιάζει με το κέντρο που δέχεται τα ερεθίσματα της όσφρησης. Η αντίφαση που υπάρχει λόγω του επικείμενου ψεύδους δημιουργεί μια υπερδιέγερση σ’ αυτό το κέντρο, που μεταδίδεται στο διπλανό κέντρο όσφρησης με αποτέλεσμα να υπάρχει ερεθισμός της μύτης που εμφανίζεται σαν φαγούρα, μικρή ενόχληση, ύγρανση κ.λπ. Έτσι το χέρι ακουμπά τη μύτη πολύ συχνότερα από το συνηθισμένο όταν λέμε ψέματα!

Άγγιγμα του λοβού του αυτιού

O συνομιλητής μπορεί να παίζει με το λοβό του ή τα σκουλαρίκια του. O λοβός αντιπροσωπεύει το κεφάλι, το νοητικό στη φυσιογνωμική (το αυτί είναι ένα αντεστραμμένο έμβρυο με το κεφάλι να είναι ο λοβός). Αγγίζοντας το λοβό είναι σαν να δείχνουμε τη σύγκρουση που υπάρχει στο κεφάλι. Ένα ασυνείδητο μασάζ στο λοβό προσπαθεί να ηρεμήσει τον ψεύτη συνομιλητή μας. Ξύσιμο στον αυχένα ή το δάχτυλο στο κολάρο Πολλές φορές στη διάρκεια του ψεύδους ο συνομιλητής νιώθει σαν να «πνίγεται», σαν κάποιος να τον πιέζει στο λαιμό. Έτσι ξυσίματα γύρω από το λαιμό ή τον αυχένα ή το δάχτυλο γύρω από την μπλούζα που καλύπτει το λαιμό είναι ασυνείδητες κινήσεις αποφόρτισης.

Ξύσιμο ή χάϊδεμα λίγο πάνω από τα φρύδια ή στα ίδια τα φρύδια

O συνομιλητής μοιάζει σαν να περιποιείται τον εαυτό του, για να μας δείξει ένα «καλό» του πρόσωπο! Όπως όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και «διορθωνόμαστε». Προσπαθώντας ασυνείδητα να ωραιοποιήσει τον εαυτό του, θέλει να γίνει πιο ελκυστικός, ώστε να μην τον αμφισβητήσουμε. Δάχτυλο στα χείλη και δάγκωμα χειλιών O συνομιλητής καλύπτει το στόμα του με το χέρι του ή σε διάφορες παραλλαγές με τα δάχτυλά του. Άλλοτε δαγκώνει τα χείλη του ή γλείφει με τη γλώσσα τα δόντια του. Όλες αυτές οι κινήσεις φανερώνουν την εσωτερική του σύγκρουση. Είναι σαν να συγκρατεί το στόμα, το φορέα του ψεύδους, να προσπαθεί να το κλείσει ή να το καλύψει για να μη φανεί το ψέμα που εκστομίζει!

Ο Μετανάστης και η Κρίση Από-νομιμοποίησης

Ο Στέφανος γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν από 13 χρόνια. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Αγία Βαρβάρα. Με μια παρέα  συμμαθητών του είχαν αποφασίσει να πάνε στο ίδιο γυμνάσιο. Μάλιστα είχαν «στήσει» και μια rock μπάντα και τα σχέδιά τους για rock συναυλίες ήταν μεγάλα. Όταν οι γονείς του είπαν ότι επιστρέφουν Αλβανία, δεν το έλαβε σοβαρά υπόψη. Άλλωστε και τα προηγούμενα καλοκαίρια – όταν φυσικά τους το επέτρεπε η βεβαίωση – είχαν πάει Αλβανία για λίγες μέρες. Αυτή τη φορά, όμως, η απόφαση ήταν τελεσίδικη. Δεν επιστρέφουν πια στην Ελλάδα. Σε λίγες μέρες θα είμαστε παράνομοι, του ανακοίνωσε η μητέρα. Η άδεια διαμονής για εξαρτημένη εργασία (διετής) του πατέρα του έληγε και δεν υπήρχαν τα απαιτούμενα ένσημα για την ανανέωση λόγω ανεργίας που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση, άκουγε να λένε. Όσο για του υπόλοιπους της οικογένειας – συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου - η άδεια διαμονής για οικογενειακή συνένωση έληγε μαζί με αυτήν του μπαμπά. Το σοκ για τον Στέφανο ήταν μεγάλο. Σε ποία Αλβανία! Οι αλβανικές λέξεις που ήξερε είναι ελάχιστες. Εκεί δεν ξέρει κανέναν. Δεν έχει ούτε έναν φίλο και τα «rock» όνειρα του…?!

Η μητέρα του – που την συναντήσαμε τις προάλλες στην πόλη Μπεράτ της Νότιας Αλβανίας στο πλαίσιο έρευνας για την κυκλική μετανάστευση – μας είπε ότι ο Στέφανος έχει κλειστεί στον εαυτό του και δεν βγαίνει έξω από το σπίτι. Δεν μιλάει στους γονείς. Είναι επιθετικός και τους κατηγορεί συνεχώς ότι τον αγνόησαν. Αρνείται πεισματικά να μάθει Αλβανικά, παρά το γεγονός ότι μια δασκάλα του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα αλβανικών ώστε να προετοιμαστεί για την σχολική χρονιά.  Μάλιστα, όλη την ημέρα είναι «κολλημένος» στο facebook όπου μιλάει με τους φίλους του στην Αγία Βαρβάρα.

Ο Gjin, 48 ετών,  από την άλλη, δηλώνει με λύπη ότι το «ταξίδι» του στην Ελλάδα έλαβε τέλος. Άδοξα μεν…χωρίς ένσημα αρά χωρίς άδεια παραμονής δε! Μετά από πολλά επεισόδια απελάσεων, λαθραίων περασμάτων από και προς την Ελλάδα, στερήσεων, ατυχημάτων, μαύρης εργασίας στην οικοδομή, κατάφερε το 2004 να πάρει την βεβαίωση στην αρχή και έπειτα την πολυπόθητη άδεια διαμονής. Πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωθα ότι είμαι άνθρωπος, ότι δεν φοβάμαι να κυκλοφορήσω και να αντικρίζω τους αστυνομικούς, ότι μπορώ να ταξιδέψω με το λεωφορείο της γραμμής και να επισκεφθώ σαν «κανονικός» μπαμπάς και σύζυγος την οικογένειά μου στην πόλη Λέζα της Βόρειας Αλβανίας, δηλώνει. «Εκεί που σχεδίασα να φέρω και την οικογένειά μου στην Ελλάδα, για να ζήσουμε επιτέλους μαζί, με πρόλαβε η κρίση. Από το τέλος του 2008 εκεί που δούλευα ως οικοδόμος σε δύο εταιρίες πρωί-απόγευμα, ξεκίνησε να μην έχω πια δουλειά. Μέχρι που σήμερα έφτασα να κάνω μια με δύο μεροκάματα την εβδομάδα, και αυτά μισά. Δεν έχω πια κουράγιο να παλέψω άλλο με την παρανομία και την αβεβαιότητα. Ίσως καλύτερα έτσι. Κάτι θα βρω εκεί, δεν θα χαθώ…δεν ξέρω όμως εάν ποτέ θα πάρω σύνταξη. Δεν θέλω να πιστέψω ότι τα 14χρόνια σκληρής δουλειάς στην Ελλάδα πήγαν χαμένα…»          

Αυτές εν ολίγοις είναι εν συντομία οι ιστορίες του «μικρού» Στέφανου και του «μεγάλου» Γκιν. Ο μικρός γεννήθηκε στην Ελλάδα στην εποχή του μεγάλου ρυθμού ανάπτυξης, ενώ ο μεγάλος ήθρε ως παρίσακτος αναζητώντας έναν καλύτερο μέλλον στον ελεύθερο κόσμο της Δύσης. Αυτό που τους ενώνει είναι το «σύντομο» πέρασμα τους από την Ελλάδα και η επιστροφή σε μία άγνωστη χώρα για τον ένα και σύμβολο της αποτυχίας για τον άλλο. Ο κοινός παρανομαστής: η μεγάλοι κρίση που μαστίζει την Ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση η ανεργία. Το ερώτημα που τίθεται ωστόσο είναι πώς είναι δυνατόν άνθρωποι/μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, μόνιμα εγκατεστημένοι και με πραγματικούς δεσμούς  με την Ελλάδα να τελούν ανά πασά στιγμή υπό από-νομιμοποίηση και άνευ δικαιώματα που απορρέουν είτε από την γέννηση τους είτε από την μακροχρόνια παραμονή και εργασία τους στην Ελλάδα;

Είναι γεγονός ότι κάθε οικονομική κρίση φέρνει το θέμα της μετανάστευσης στο πολιτικό προσκήνιο. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι οι μετανάστες είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στις παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις, καθώς οι θέσεις εργασίας τους είναι πάντα επισφαλείς, σε σχέση με εκείνες των γηγενών. Απλά, εάν οι μεν αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ανεργίας και οικονομικής δυσπραγίας για τους δε συνεπάγεται τον κίνδυνο της άμεσης από-νομιμοποίησης.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ 2010 (International Migration Outlook: SOPEMI 2010) λόγω της οικονομικής κρίσης ο αριθμός των ανέργων έφτασε το 30%, στο τρίτο τρίμηνο του 2009. Ενώ ο αριθμός των ανέργων μεταναστών διπλασιάστηκε. Στο σύνολο, οι αλλοδαποί αποτελούν ταυτόχρονα το 9.8% των εργαζομένων και το  10.5% των ανέργων. Επιπροσθέτως, τα στατιστικά στοιχεία του Υπ. Εσωτερικών αναφέρουν ότι στο σύνολο 518.675 αδειών παραμονής (συν 85.452 εκκρεμείς αιτήσεις ανανέωσης) οι 227.346 είναι άδειες διαμονής για απασχόληση και οι 226.486 για οικογενειακή συνένωση. Γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η πλειοψηφία του μεταναστευτικού πληθυσμού στην Ελλάδα βρίσκεται υπό προσωρινό καθεστώς διαμονής. Ακόμη, αναφέρεται ότι το τελευταίο διάστημα περίπου 130.000 – 140.000 άδειες διαμονής έχουν εκπέσει της νομιμότητας λόγω αδυναμίας μεταναστών να  συγκεντρώσουν τα απαραίτητα από τον νόμο ένσημα για την ανανέωση τους.

Φανταστείτε τη θέση αυτών των ανθρώπων που για πολλά χρόνια έκτισαν πέτρα-πέτρα από το μηδέν τη ζωή τους στην Ελλάδα, να βρίσκονται σήμερα απροστάτευτη στο έλεος της οικονομική κρίσης, της ανεργίας, της έλλειψης ενσήμων, της από-νομιμοποίησης, της απέλασης και εν τέλει του απόλυτου εξευτελισμού.  Και αυτό διότι οι επί σειρά ετών πολιτικές, κρατούσαν τους μετανάστες όμηρους μιας ιδιότυπης διαδικασίας προσωρινής ρύθμισης του καθεστώτος παραμονής τους. Τους παρεμπόδιζε, εν ολίγοις, με θεσμικά μέσα την πρόσβαση σε μόνιμο και μακρόχρονο καθεστώς διαμονής. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι από το 2005 που ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο η οδηγία για τους επί μακρόν διαμένοντες έως σήμερα μόνο 130 άτομα/μετανάστες έχουν κάνει χρήση αυτού του καθεστώτος διαμονής. Τώρα που οι ελπίδες αναπτερώθηκαν λόγω των πρόσφατων μεταρρυθμίσεων αναφορικά με την πολιτογράφηση και τη μετάβαση των νόμιμων μεταναστών σε πιο μακρόχρονα καθεστώτα αδειών παραμονής, που φαινομενικά θα εξασφάλιζαν με καλύτερους όρους την κοινωνική τους ένταξη, ακριβώς τώρα ένας άλλος παράγοντας (;) δηλαδή η οικονομική κρίση έρχεται να αποφασίσει για την πορεία της ζωής τους και για το καθεστώς παραμονής τους. Βλέπετε, δεν πρόλαβαν…η οικονομική κρίση προηγήθηκε!

Έντα Γκέμη

Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα

Η Έντα Γκέμη είναι πολιτικός επιστήμονας με μεταπτυχιακές σπουδές στα αντικείμενα της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (2000) και Διεθνών Σχέσεων (2003) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου ολοκληρώνει και την διδακτορική της διατριβή. Παράλληλα, έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός σε τάξη υποδοχής στο 23^ο Δημοτικό Σχολείο της Νίκαιας και ως συνεργάτης ευρωβουλευτού σε θέματα διαπολιτισμικότητας και μετανάστευσης. Σήμερα, εργάζεται στο Κ.Ε.Κ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ με την ιδιότητα της υπεύθυνης υλοποίησης Ευρωπαϊκών προγραμμάτων για ειδικές κοινωνικές ομάδες και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας ως ερευνήτρια στο πλαίσιο του ερευνητικού ευρωπαϊκού προγράμματος ΜΕΤΟΙΚΟΣ.

O κάθε άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις του.

O κάθε άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του.

Η ομάδα αναπτυξιακής κίνησης πολιτών Νίκαιας – Ρέντη, συγκροτείται από απλούς ανθρώπους που δεν μιλούν πολύ αλλά αρκούνται στο να προσφέρουν έργο.

Σκοπός της ομάδας, η ώθηση των πολιτών στα κοινά για ένα ευτυχές και ευοίωνο μέλλον.

Για μια πόλη απαλλαγμένη από προβλήματα και απαισιοδοξία. Για μια πόλη καθαρή γεμάτη ευτυχισμένους ανθρώπους που θα αγωνίζονται για το καλύτερο που μπορούν να προσφέρουν μέσα στα πλαίσια της λογικής, της εντιμότητας και της εργατικότητας. Για πολίτες ισότιμους , με κοινούς στόχους, ικανούς να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή.

Είμαστε πρόθυμοι να παλέψουμε για τις ελπίδες όλων όσων έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η πόλη δεν θα βγει ποτέ από το αδιέξοδο.   

Λένε ότι τα μάτια ενός ανθρώπου, είναι ο καθρέφτης της ψυχής του. Στο βλέμμα της ομάδας μας θα δείτε ότι όλα μπορούν να γίνουν ομορφότερα αν το θέλουμε πραγματικά, αν δουλεύουμε μεθοδικά και πράττουμε σωστά.

 Αναστασία Εξιζόγλου

Ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή Κυριακή 26/9/2010 στο ΡάδιοΝεφέλη.

Ο Γιώργος Μουταφίδης και ο Θύμιος Μιχαλακάκος σε μια εκπομπή λόγου και μουσικής 20.00-22.00 στο Ράδιο Νεφέλη στην ιστοσελίδα http://www.radionefeli.com/ καλή σας ακροαση!!

Ηθική και πολιτική προσέγγιση της διαφθοράς.

Η διαφθορά καθώς και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, διαποτίζουν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και διαβρώνουν ολόκληρη την κοινωνία, τους πολίτες  και τις συνειδήσεις .

 H διαφθορά επιδέχεται δύο προσεγγίσεις: η μία, ηθική, η άλλη, πολιτική.

1. Η ηθική προσέγγιση της διαφθοράς αναπέμπει το όλο ζήτημα σε ένα σύστημα κανόνων συμπεριφοράς, που έχουν ως συνισταμένη, αφενός, την παραδοχή ότι ο άνθρωπος έχει από τη φύση του τη δυνατότητα της ηθικής λειτουργίας και, αφετέρου, ότι η τήρηση του ηθικού κανόνα εναπόκειται στην αυτοδέσμευση του υπευθύνου . Κατά τούτο, η ηθική προσέγγιση της διαφθοράς στην πολιτική, αντιλαμβάνεται την ηθική αυτή καθεαυτή ως μέρος της ατομικής συνείδησης και, κατ’επέκταση, την πολιτική λειτουργία ως προϊόν προσωπικής «χρέωσης» του φορέα και όχι ως σχέση που τον συνέχει με τον εντολέα. Η πρόσληψη όμως αυτή της πολιτικής αντιβαίνει την ίδια τη λογική της, ως του φαινομένου που συγκροτεί την έννοια της συνολικής κοινωνίας.  Η επισήμανση αυτή δεν υποδηλώνει ότι απουσιάζει από την πολιτική λειτουργία το ηθικό της πρόσημο. Υποδηλώνει, απλώς, ότι το πολιτικό σύστημα συναντάται με την ηθική, κάθε φορά σε ένα διαφορετικό επίπεδο, ανάλογα με το πεδίο της σχέσης που συνέχει τον εντολέα με τον εντολοδόχο. Πράγμα που σημαίνει, επίσης, ότι δεν υπάρχει μια, αλλά πολλές εκδοχές της πολιτικής ηθικής, όσες και οι προσλήψεις του πολιτικού φαινομένου ή, με διαφορετική διατύπωση, όσοι και οι τύποι των πολιτικών συστημάτων.
Οπότε όμως, το πρόβλημα εστιάζεται, όχι στην προσωπική συνείδηση ή αυτοδέσμευση του φορέα της πολιτικής λειτουργίας, αλλά στη δυνατότητα της ύπαρξης ή μη ενός συμπαγούς κανονιστικού περιβάλλοντος της ηθικής συμπεριφοράς και, κατ’επέκταση, στις δικλείδες ασφαλείας του συστήματος. Οι δικλείδες αυτές συναρτώνται από το είδος της σχέσης μεταξύ του δικαιούχου της πολιτικής και του φορέα της εξουσίας, καθώς από αυτό θα κριθεί αν το σύστημα μπορεί να ελαχιστοποιήσει τη δυνατότητα του τελευταίου να παρεκκλίνει από το ηθικό διατακτικό της κοινωνίας ή αν η εφαρμογή του θα αφεθεί τελικά στην καλή προαίρεση του εντολοδόχου. Η ηθική προσέγγιση της πολιτικής λειτουργίας ευδοκιμεί βασικά στις κοινωνίες, δηλαδή σε εποχές που η πολιτική είναι δομημένη με όρους εξουσιαστικής αυτονομίας, διατηρεί όμως μια ενδιάθετη έστω αναφορά στο κοινωνικό σώμα. Η κοινωνία, στην περίπτωση αυτή, επικαλείται την ηθική ως υποκατάστατο της αδυναμίας της να προσεγγίσει το ζήτημα της διαφθοράς και ευρύτερα της ιδιοποίησης με πολιτικούς όρους. 2.Η πολιτική προσέγγιση της διαφθοράς, αντιθέτως, προϋποθέτει, κατ’ελάχιστον, το αντιπροσωπευτικό πρόσημο της πολιτικής εξουσίας. Ο πολιτικός, εν προκειμένω, ασκεί λειτουργία εντολοδόχου, δεν είναι δικαιούχος της πολιτικής. Δεν ενεργεί ιδίω ονόματι, αλλά για λογαριασμό τρίτου εντολέως. Δεν νοείται, επομένως, όπως είδαμε, το επιχείρημα της διαφθοράς στην περίπτωση του εντολέα, του δεσπότη ή του δήμου.
Το αξίωμα αυτό προδικάζει ότι στο πολιτικό σύστημα συναντώνται ο εντολέας και ο εντολοδόχος σε μια σχέση όπου ο πρώτος εξουσιοδοτεί τον δεύτερο να πραγματοποιήσει ορισμένο έργο: ειδικότερα, να διαχειρισθεί την πολιτική λειτουργία της κοινωνίας.
Στη σχέση αυτή, ο εντολέας επιλέγει τον εντολοδόχο, ορίζει τον χρόνο και το περιεχόμενο της εντολής, διατηρεί το δικαίωμα του πλήρους ελέγχου των σταδίων υλοποίησης της εντολής και, βεβαίως, μπορεί ανά πάσα στιγμή να την ανακαλέσει ή να υποχρεώσει τον εντολοδόχο να εναρμονισθεί με τη βούλησή του. Ο εντολοδόχος υπέχει ευθύνη για την ενδεχόμενη βλάβη, που θα προκαλέσει στον εντολέα. Βλάβη, η οποία μπορεί να προέλθει είτε από μια καταχρηστική ιδιοποίηση της θέσης του, είτε λόγω της εσφαλμένης πολιτικής, που ακολούθησε ή υπέβαλε τον εντολέα. Η ευθύνη αυτή δεν συμψηφίζεται με την ανάκληση της εντολής. Είναι ανεξάρτητη, υποκείμενη μόνον στον έλεγχο της δικαιοσύνης. Ο εντολέας δύναται να μεταβάλει ελευθέρως το περιεχόμενο της εντολής – τον σκοπό της πολιτικής – όχι ο εντολοδόχος.  Τα ανωτέρω θεμέλια της αντιπροσωπευτικής σχέσης αποτελούν συγχρόνως τον καταλύτη για τη συγκρότηση του πολιτικού συστήματος, με όρους ‘δημοσιότητας’, έτσι ώστε να αποτρέπεται η λογική της ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου και συνεπώς, η όποια ενδιάθετη τάση του πολιτικού προσωπικού να υποκύπτει στη διαφθορά. Είναι όμως εμφανές ότι το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας δεν εγγράφει στα θεμέλιά του τη συνάντηση του εντολέα με τον εντολοδόχο. Και οι δύο αυτές ιδιότητες κατέχονται εξ ολοκλήρου από το κράτος, οπότε και οι ιδιότητες του ελεγκτή και του ελεγχόμενου συμπίπτουν στον ίδιο φορέα, δηλαδή στον κάτοχο της πολιτικής εξουσίας. Η μη αντιπροσωπευτική θεμελίωση του νεοτερικού πολιτικού συστήματος ενισχύεται από την πρόταξη ως σκοπού της πολιτικής ρευστών εννοιών, όπως του «γενικού» ή του «εθνικού» συμφέροντος, των οποίων η συγκεκριμενοποίηση ανήκει αποκλειστικά στην πολιτική εξουσία του κράτους, καθώς αυτή κατέχει, όπως είδαμε, την ιδιότητα του εντολέως. Η κοινωνική βούληση ή το κοινωνικό συμφέρον απουσιάζουν από το σκοπό της πολιτικής.  Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι ότι η πολιτική ως πράξη (δηλαδή το αποτέλεσμα της πολιτικής) και η πολιτική τάξη (εν προκειμένω, οι φορείς της πολιτικής λειτουργίας), τοποθετούνται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Η έννοια του πολιτικού δικαίου είναι άγνωστη ή, μάλλον, αφορά αποκλειστικά, σε ορισμένες πτυχές της δυναμικής αμφισβήτησης της πολιτικής κι όχι στον φορέα του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνία, ο πολίτης, ως μη εντολείς, δεν θεωρείται ότι έχουν έννομο συμφέρον να εγκαλέσουν την πολιτική τάξη για τυχόν βλάβη που τους προξένησε. Μάλιστα, η ασυλία, ως έννοια, καλύπτει και τα αδικήματα που αφορούν στο κοινό ή ιδιωτικό δίκαιο. Έτσι, ενώ στον ιδιωτικό ή κοινωνικό βίο αναγνωρίζεται ρητώς η υποχρέωση για την αποκατάσταση της βλάβης, που υφίσταται ο εντολέας από τον εντολοδόχο, στην πολιτική η ρήτρα αυτή, όχι μόνον δεν συντρέχει, αλλά και συμψηφίζεται, εν αντιθέσει προς την αντιπροσωπευτική αρχή, με την εκλογική διαδικασία. Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει ότι, ευλόγως, το πολιτικό έγκλημα – το έγκλημα του εντολοδόχου ή και του απλού ρήτορα - τιμωρείται αυστηρότερα, στη δημοκρατία - θα πρόσθετα και στην αντιπροσωπευτική πολιτεία -, επειδή προκαλεί συλλογική, άρα μεγαλύτερη βλάβη, απ’ότι το κοινό έγκλημα .  Η αναγωγή της πολιτικής ευθύνης, από πρόβλημα δικαίου (και δικαιοσύνης), σε ζήτημα πολιτικής εναλλαγής στην εξουσία, δημιουργεί απλώς πλάσμα ευθύνης καθώς είναι σαφές ότι η «εκλογή» συνιστά «επιλογή» διακυβέρνησης για το μέλλον, όχι απονομή δικαιοσύνης. Κατά τούτο, η έννοια της πολιτικής κριτικής, αποτελεί άσκηση ατομικής ελευθερίας, δεν υποβάλει τον κρινόμενο στη δοκιμασία της δικαιϊκής ευθύνης.
Πολιτική αυτονομία και πολιτική ασυλία της κρατικής εξουσίας, απουσία πολιτικού δικαίου και, συνακόλουθα, δικαιϊκής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, σκοπός της πολιτικής που ορίζει κατά βούληση η πολιτική τάξη, πολιτικό προσωπικό που ενσαρκώνει εν λευκώ τις ιδιότητες του εντολέα και του εντολοδόχου, του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, συνθέτουν το πολιτειακό θερμοκήπιο της ιδιοποίησης και της διαφθοράς στο περιβάλλον της νεοτερικότητας.

H πληθώρα των επιλογών δεν αποτελεί εγγύηση ευτυχίας...

Η πληθώρα των επιλογών δεν αποτελεί εγγύηση ευτυχίας. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, όσο περισσότερες επιλογές έχει κανείς τόσο πιο παγιδευμένος και δυστυχισμένος αισθάνεται, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να αξιολογήσει τα υπέρ και τα κατά τους και φοβάται ότι αν κάνει τη μία επιλογή θα χάσει την άλλη, η οποία ίσως είναι καλύτερη." Η «ελευθερία της επιλογής» έχει γίνει το σλόγκαν της εποχής μας και σχετίζεται με κάθε πλευρά της ζωής μας: με την επιλογή εργασίας ή σχολείου για το παιδί, με την επιλογή συντρόφων ή παπουτσιών. Μερικές φορές, όμως, οι πάρα πολλές επιλογές, αντί να μας απελευθερώνουν μας κάνουν δέσμιους τους και μας φυλακίζουν.
Πόσες φορές δεν έχουμε πει «μπήκα να ψωνίσω δυο-τρία πραγματάκια και βγήκα με ένα καρότσι γεμάτο»; Στο σούπερ μάρκετ, βλέπουμε χίλια-δυο προϊόντα που μας τραβούν την προσοχή, ίσως μας δίνουν και εκπτωτικά κουπόνια για να δοκιμάσουμε κάτι νέο, κάποιο προϊόν είναι σε προσφορά, κάποιο άλλο δείχνει ολόφρεσκο, εκμεταλλευόμαστε λοιπόν την ευκαιρία και ξεχειλίζουμε το καρότσι μας με πράγματα τα οποία τελικά δε χρειαζόμαστε και καταλήγουμε να πετάξουμε ή να στοκάρουμε στα ράφια των ντουλαπιών μας, μέχρι να λήξουν. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν έχει μεγάλες συνέπειες, πέρα από το άδειασμα του προτοφολιού. Τι γίνεται όμως με άλλου είδους συμπεριφορές, όπου οι πολλές επιλογές οδηγούν σε επιπόλαιες αποφάσεις;Είναι συχνό το φαινόμενο να διαλύονται σχέσεις ή γάμοι που δεν είχαν κανένα πρόβλημα, μόνο και μόνο επειδή το ένα από τα δύο μέλη γνώρισε κάποιο άλλο άτομο που του φάνηκε καλύτερο και δοκίμασε τη νέα αυτή «επιλογή», χωρίς να σκεφτεί άλλες συνέπειες.Ευχαρίστηση και έλεγχος της ζωής.Γιατί λοιπόν οι επιλογές αποτελούν τόσο σοβαρό ζήτημα; Η κοινή λογική μας λέει ότι το να έχουμε επιλογές είναι καλό πράγμα: μας δίνει ευχαρίστηση και την αίσθηση ότι ελέγχουμε τη ζωή μας. Αντίθετα, η ζωή χωρίς επιλογές μας φέρνει στο μυαλό μια σκοτεινή εικόνα, την αίσθηση της φτώχιας, της καταπίεσης, της μιζέριας.
Η δυνατότητα επιλογής μας κάνει να μπορούμε να εκφράσουμε το ποιοι είμαστε, να δείξουμε την ατομική μας ταυτότητα και τι αξίζει για εμάς τους ίδιους. Αυτά όλα τα πετυχαίνουμε μέσα από τις επιλογές που έχουμε για να διαχειριστούμε την εμφάνισή μας, το στυλ της ζωής μας, τη δουλειά, την οικογένεια, τις φιλίες μας.
Σήμερα δεν υπάρχουν μόνο πάμπολλα προϊόντα από τα οποία μπορεί να επιλέξει κανείς ακόμα και για τις καθημερινές του ανάγκες, αλλά επίσης υπάρχουν και πολλές επιλογές στον τρόπο ζωής που επιθυμεί να διαμορφώσει.
Τι συμβαίνει όμως με όλες αυτές τις επιλογές; Μας κάνουν πράγματι πιο ευτυχισμένους; Από τη μία, οι επιλογές προσφέρουν πολλές και διαφορετικές ευκαιρίες, από την άλλη όμως προκαλούν μια αίσθηση άγχους, αναποφασιστικότητας, ίσως και παράλυσης: «τι να κάνω; Ποιο από τα δύο να επιλέξω; Τι είναι το καλύτερο; Μπερδεύτηκα! Ας το ξανασκεφτώ!».

Επιλογές = ευτυχία;

Η πληθώρα των επιλογών δεν αποτελεί εγγύηση ευτυχίας. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, όσο περισσότερες επιλογές έχει κανείς τόσο πιο παγιδευμένος και δυστυχισμένος αισθάνεται, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να αξιολογήσει τα υπέρ και τα κατά τους και φοβάται ότι αν κάνει τη μία επιλογή θα χάσει την άλλη, η οποία ίσως είναι καλύτερη. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος έχει πάρα πολλές επιλογές μπορεί εύκολα να οδηγηθεί στην αναποφασιστικότητα και να παραλύσει, μη κάνοντας τίποτα και χάνοντας τελικά κάτι σημαντικό. Για παράδειγμα, όταν κάποιος αναρωτιέται σε ποιο ασφαλιστικό επενδυτικό πρόγραμμα να επενδύσει τα χρήματά του για να τα έχει στα γεράματα, εύκολα μπορεί να αναβάλει την απόφαση, εξετάζοντας τις διαφορετικές επιλογές και προσπαθώντας να συλλέξει περισσότερες και σίγουρες πληροφορίες για το «καλύτερο» επενδυτικό πρόγραμμα, χάνοντας στο μεταξύ την ευκαιρία να κάνει κάποια επένδυση.
Ακόμα και όταν κάποιος που είναι αναποφάσιστος και βασανίζεται ανάμεσα σε πολλές επιλογές τελικά διαλέξει κάτι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένος, αφού θα σκιάζει την επιλογή του το συννεφάκι της αμφιβολίας: «διάλεξα τελικά το καλύτερο, ή μήπως κάτι άλλο ήταν πιο καλό;». Αυτή η τελευταία αίσθηση του ανικανοποίητου πηγάζει από ένα «κοκτέιλ» σκέψεων και συναισθημάτων: το άτομο μετανιώνει για την απόφασή του, έχει την αίσθηση ότι έχασε κάποια άλλη καλή ευκαιρία και αν συγκρίνει την επιλογή του με τις ανάγκες του ίσως διαπιστώσει ότι δεν ταιριάζουν απόλυτα, κι έτσι μπορεί να του γεννηθεί η αίσθηση ότι έκανε λάθος και ότι τελικά έπρεπε να είχε διαλέξει κάτι άλλο.Το κυνήγι του μέγιστου ή της ευχαρίστησης;Σε γενικές γραμμές, όταν πρόκειται να κάνει κανείς επιλογές, οι άνθρωποι εμπίπτουν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτούς που αναζητούν το μέγιστο και σε αυτούς που αναζητούν την ευχαρίστηση. Αυτοί που ψάχνουν για το «μέγιστο», δηλαδή για το απολύτως καλύτερο στις επιλογές τους, ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο από αυτούς που ψάχνουν απλώς για κάτι «αρκετά καλό», ώστε να νιώθουν στη συνέχεια ευχαριστημένοι. Αυτοί που ψάχνουν το απολύτως «μέγιστο», καθυστερούν πολύ να ψωνίσουν, να πάρουν αποφάσεις, κάνουν χίλιες-δυο συγκρίσεις και αγωνιούν για το αν η επιλογή τους είναι τελικά η καλύτερη ή αν τους ξέφυγε κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό που διάλεξαν. Έτσι, αυτός που ψάχνει για το καλύτερο, μπορεί να αγωνιά μπροστά στο ράφι με τις οδοντόπαστες ή τα σαμπουάν συγκρίνοντας συστατικά, τι προσφέρουν χρώμα, άρωμα, μέγεθος, συσκευασία, τιμή, ενώ θα μπορούσαν να είχαν διαλέξει γρήγορα και να αξιοποιήσουν το χρόνο τους με καλύτερο τρόπο. Αντίθετα, αυτοί που επιθυμούν να διαλέξουν κάτι για να ευχαριστηθούν, δεν μπαίνουν σε τόσο πολύπλοκες και χρονοβόρες διαδικασίες κι έτσι τους μένει χρόνος κι ενέργεια και για άλλα πράγματα.Πώς να χειριστείτε τις πολλές επιλογές.Επικεντρώστε τις επιλογές σας στα σημαντικά πράγματα και δεχτείτε ότι ίσως χάσετε κάποιες ευκαιρίες .Να διαλέγετε αλλά να μην το παρακάνετε στη σύγκριση και την ανάλυση
Δεχτείτε ότι πολλές φορές το διαφορετικό, αυτό που δεν επιλέχθηκε δείχνει καλύτερο
Μην έχετε πολύ υψηλές προσδοκίες από τις επιλογές σας. Στο κάτω-κάτω είναι απλώς ένα προϊόν. Μην ξεχνάτε ότι ο ενθουσιασμός από την επιλογή σας θα ξεθυμάνει σύντομα.

H έννοια της περιθωριοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Η έννοια της περιθωριοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού της διαφορετικότητας, επινοήθηκε κοντά στα 1960, όταν το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε να απασχολεί τους κοινωνικούς επιστήμονες.  Συνήθως παρουσιάζονται τέσσερεις μορφές κοινωνικού αποκλεισμού, που εννοιολογικά τουλάχιστον σε αρκετές περιπτώσεις αλληλοκαλύπτονται:

1.Οστρακισμός, με τη μορφή της εξορίας από μία δεδομένη ανθρώπινη κοινότητα.

2.Κοινωνικός αποκλεισμός μέσα στα όρια μια δεδομένης κοινότητας που μπορεί να πάρει και τη μορφή της διαπάλης ανάμεσα σε διαφορετικές τάξεις ανθρώπων.

3.Απόρριψη του ατόμου από την ομάδα στην οποία λειτουργούσε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

4.Παρενόχληση ως μορφή επίδειξης κοινωνικού αποκλεισμού.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός

 Ο υποτιμητικός και περιφρονητικός τρόπος αντιμετώπισης  της διαφορετικότητας των ανθρώπων είναι γνωστός από παλιά, σχεδόν  ανήκει στην αιωνιότητα της ανθρώπινης ιστορίας. Οι κοινωνίες πάντα συμπεριφέρονταν μειωτικά στους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους ψυχικά άρρωστους ακόμα και στους ξένους. Ας μη  ξεχνάμε τον Καιάδα των Σπαρτιατών και ότι. ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα  της Δημοκρατίας ήταν ισχυρή η ιδεολογία του «πας μη Ελλην βάρβαρος» και φυσικά οι ξένοι όχι μόνο δεν αμφισβητούσαν την άνιση μεταχείριση που  τους είχε επιβληθεί αλλά δέχονταν καρτερικά κάθε συνέπειά της, όπως  ήταν η φτώχεια, η υποτίμηση και η στέρηση των κοινωνικών και πολιτικών
δικαιωμάτων τους . Η προκατάληψη λοιπόν για τον διαφορετικό άνθρωπο έχει τις ρίζες της στο  πολύ μακρινό παρελθόν. Από τότε υπήρχαν οι κοινωνικά αδύναμες ομάδες, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους την διαφορετική «ράτσα» Η λέξη  προέρχεται από την αραβική ras και σημαίνει κεφάλι. Οι Αραβες, επειδή  αποτελούνταν από πολλές φυλές και ζούσαν τον νομαδικό τρόπο ζωής  είχαν καθιερώσει ένα όνομα για κάθε μια από αυτές. . Κάθε μέλος έπρεπε  να θυμάται την ονομασία της φυλής που ανήκε, «να την κρατά δηλαδή
μέσα στο κεφάλι του». Μόνο έτσι ένιωθε ξεχωριστός αυτός και η φυλή του,
σε σχέση με τις υπόλοιπες.  Από αυτή τη λέξη προήλθε ο ρατσισμός, δηλαδή ο αποκλεισμός και η  περιθωριοποίηση, με βάση τη φυλή, μικρών ομάδων από τα δικαιώματα και
τα προνόμια , που απολαμβάνει η ευρύτερη κοινωνία. Η ετερότητα, δηλαδή το να είναι κάποιος διαφορετικός από τους άλλους και  να ανήκει σε αριθμητικά μικρότερες πληθυσμιακές ομάδες, δείχνει να είναι  ένα από τα κυριότερα στοιχεία του κοινωνικού αποκλεισμού και του  ρατσισμού. Η ετερότητα επιφυλάσσει σχεδόν αυτόματα μια θέση αδυναμίας, μια κατάσταση «ευπάθειας» του ατόμου στο κοινωνικό πεδίο. Ένα άτομο, γίνεται θύμα του κοινωνικού αποκλεισμού, επειδή και μόνον ανήκει σε μια  ομάδα με συγκεκριμένα και διαφορετικά χαρακτηριστικά, φυλετικά, κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά, ή επειδή πάσχει από οργανική,
πνευματική ή ψυχική αρρώστια. Την τελευταία 10ετία οι κοινωνικές και ψυχολογικές μελέτες, όπως και οι νομοθετικές παρεμβάσεις αποσκοπούν να εξαλείψουν τις αιτίες και τα αποτελέσματά του κοινωνικού αποκλεισμού και να αποκαταστήσουν χιλιάδες  ανθρώπους, που αδικούνται κοινωνικά χωρίς κανένα λόγο. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν, εξαιτίας του αδικαιολόγητου στιγματισμού και  καταλήγουν να επιβιώνουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής..
Πραγματικά, τα άτομα που βιώνουν τον αποκλεισμό δοκιμάζονται σκληρά,
συναντούν συνεχώς εμπόδια στην άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων τους,
όπως είναι η ελευθερία και η αυτοπραγμάτωση, μέσα στην κοινωνία, που
ζουν. Η παραβίαση των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων τους είναι γι
αυτούς μια διαρκής τραυματική εμπειρία, που τα αναγκάζει να ζουν σε
συνθήκες κυριολεκτικά ανεπίτρεπτης εξαθλίωσης . Ο κοινωνικός αποκλεισμός οδηγεί μοιραία στην φτώχεια κι αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί σκάνδαλο. Η φτώχεια δεν είναι η φυσική συνέπεια της  διαφορετικότητας όπως π.χ μια σωματική αναπηρία μπορεί να οδηγεί σε  κάποιες κινητικές ή άλλες οργανικές δυσλειτουργίες. Η φτώχεια είναι μια
επιλογή, μια επικίνδυνη και συνειδητή συμπεριφορά της ομάδας  πλειοψηφίας, μια πανούργα και πολυσύνθετη διαδικασία, που στοχεύει  αποκλειστικά στην ενδυνάμωση των ισχυρών και πλειοψηφικών ομάδων, σε  βάρος των ασθενέστερων και μικρότερων. Η σχέση αυτών των ισχυρών  ομάδων με το θεσμοθετημένο σύστημα στηρίζεται στην πίεση που αυτές  ασκούν για την απόκτηση όλο και περισσότερων προνομίων, σε βάρος των
ευπαθών και αδύναμων ομάδων.

Ο Εθνικισμός, η Ρατσιστική βία, ξενοφοβία  εμπόδια στην Ευρωπαϊκή δημοκρατική πορεία.

Η δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης βρίσκεται αντιμέτωπη με εθνικισμούς, ρατσιστική βία, ξενοφοβία, φαινόμενα που η όξυνσή τους συνδυάζεται και με το κύμα της οικονομικής μετανάστευσης. Οι ξενοφοβικές τάσεις, οι ρατσιστικές αντιλήψεις και οι προκαταλήψεις ανεξάρτητα από τους λόγους που τις προκαλούν, μπορεί να αποτελέσουν εκρηκτικό παράγοντα στη συνοχή του κοινωνικού ιστού και μπορεί να εγκυμονούν κινδύνους για τη δημοκρατία και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η προοπτική μιας χώρας αλλά και της Ευρώπης που επιδιώκει τη διεύρυνση και το βάθεμα της δημοκρατίας, την ισόρροπη ανάπτυξη και την ευημερία δεν μπορεί να συνυπάρξει με γκέτο, ρατσιστική βία, ανισότητα. Ο σεβασμός της διαφοράς, η αναγνώριση του δικαιώματος στη διαφορά, η ανοχή διαφορετικών μορφών ζωής είναι γνωρίσματα αναπτυγμένων κοινωνιών. Επομένως η ανεκτικότητα δεν είναι έκφραση αδιαφορίας αλλά μια θετική στάση, επιβεβαίωση της ταυτότητάς μας, μέσω της αποδοχής της ταυτότητας των άλλων και αποτελεί προϋπόθεση για τη ομαλή συμβίωση των ανθρώπων και των κοινωνιών. Στο ρατσισμό, στη βία και στη ξενοφοβία δεν αρκεί να αντιτάξουμε την ανησυχία μας ή τη στερεότυπη καταδίκη επιμέρους φαινομένων. Απαιτείται θεσμική και κοινωνική αντιμετώπισή τους. Η εφαρμογή πολιτικής, ώστε να εξαλειφθούν οι αιτίες που τα προκαλούν.

Αποφασιστική αντιμετώπιση του ρατσισμού σημαίνει διασφάλιση πολιτικής λύσης των προβλημάτων των περιθωριοποιημένων ή των απειλουμένων με περιθωριοποίηση στρωμάτων του πληθυσμού, ιδίως των νέων και των ανέργων, για να μην τροφοδοτούν τα κοινωνικά προβλήματα αρνητικές στάσεις απέναντι στους ξένους, γιατί ο ρατσισμός οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό αλλά και τρέφεται από αυτόν. Είναι δημαγωγικός ο λόγος, όσων σε περιόδους οικονομικής ύφεσης θεωρούν τους μετανάστες υπεύθυνους για την κρίση στην αγορά εργασίας, για την εγκληματικότητα, την περιθωριοποίηση.

Κι αυτό, γιατί η ευθύνη μιας κοινωνίας, μιας Ευρώπης με ανθρωπιστικό και δημοκρατικό προσανατολισμό, δε συνίσταται στο να κλείσει ερμητικά τις πόρτες, αλλά στο να συμβάλλει με κάθε τρόπο στην άρση των αιτιών που προκαλούν τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα και να συμβάλλει στην ειρήνευση και στην ανάπτυξη των χωρών απ όπου προέρχονται. Η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας προϋποθέτει την ένταξη και την ενσωμάτωση των μεταναστών και των μειονοτήτων με μακροχρόνιο και ισόρροπο τρόπο στη δημόσια και οικονομική ζωή των εθνικών κοινωνιών.

Η ειρηνική κοινωνία του μέλλοντος οφείλει να είναι κοινωνία της απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας όλων, της βελτίωσης της ποιότητας της εκπαίδευσης, της προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών από κάθε είδους βία. Οφείλει να είναι μια κοινωνία ανοιχτή και ασφαλής όπου ο φόβος και η αγωνία για το αύριο δεν έχουν θέση.

Τα ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις σε όλους τους κατοίκους μιας χώρας ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, πολιτισμική ανάπτυξη, θρησκευτική πίστη και γλώσσα είναι έργο της κοινωνίας των πολιτών, ευθύνη της πολιτικής, πρέπει να είναι όραμα της νέας γενιάς.

Πηγή http://www.radionefeli.com/

Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε την λειτουργία των ΚΑΠΗ!!

Το 5^{ο ΚΑΠΗ Νίκαιας στην περιοχή Άσπρα Χώματα επισκέφτηκε ο επικεφαλής του συνδυασμού «Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη» και υποψήφιος Δήμαρχος Γιώργος Ιωακειμίδης, την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου.}

Ο υποψήφιος Δήμαρχος είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με μέλη του ΚΑΠΗ και να αναπτύξει εκτενώς τις θέσεις του δημοτικού συνδυασμού του για την 3η ηλικία. Απάντησε σε ερωτήσεις που του τέθηκαν και άκουσε τα προβλήματα των μελών, τονίζοντας την πρόθεση του για ενίσχυση του θεσμού των ΚΑΠΗ. Στη συνέχεια έδωσε έμφαση στην αύξηση των παροχών προς την 3η ηλικία με χρήσιμες και ουσιώδης υπηρεσίες εκ μέρους του Δήμου.

«Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε τη λειτουργία των ΚΑΠΗ. Θέλουμε τους ανθρώπους της 3ης ηλικίας να αισθάνονται ενεργοί πολίτες, στο προσκήνιο και όχι στο περιθώριο. Να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και παράλληλα να απολαμβάνουν υπηρεσίες που θα τους εξασφαλίσουν μια ποιοτική ζωή».

Μια εικόνα όσο χίλιες λέξεις δύο εικόνες; Το οικόπεδο του Δηλαβέρη στη Νίκαια!!

Το οικόπεδο του Δηλαβέρη επισκέφτηκε την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου ομάδα της «Κίνησης Πολιτών Νίκαιας Ρέντη», με το Γιώργο Ιωακειμίδη, μετά από πρόσκληση των κατοίκων, για να ενώσουμε όλοι τις φωνές μας, διαμαρτυρόμενοι για την τραγική κατάσταση του χώρου.

Ο Γιώργος Ιωακειμίδης είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τους κατοίκους, να μοιραστεί την αγωνία και την αγανάκτησή τους για την κατάσταση του χώρου, που έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε σκουπιδότοπο και μεγάλη εστία μόλυνσης για την περιοχή.

Ολοκληρώνοντας την περιήγησή του στους χώρους μέσα στο οικόπεδο, δήλωσε: «Λίγα μέτρα μακριά από το Γενικό Κρατικό, δίπλα σε σχολείο και σε σπίτια, με την ανοχή και την εγκληματική αδιαφορία Δήμου και Πολιτείας ο χώρος παραμένει σε τραγικά χάλια. Άμεσα πρέπει να καθαριστεί, να απομακρυνθούν οι τόνοι οικιακών και βιομηχανικών αποβλήτων και να δοθεί για χρήση στους κατοίκους ως χώρος πολιτισμού. Να μετατρέψουμε αυτήν την εικόνα σε κάτι δημιουργικό και ζωντανό».

Ο τύπος πρέπει να ξαναγίνει λευκός...

Η πολιτική είναι ένα παιγνίδι νάνων που γίνονται γίγαντες και γιγάντων που η αλαζονεία τους μεταμορφώνει σε νάνους. Όλα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα που θα βγει από την κάλπη. Ο λαός σε τελική ανάλυση είναι αυτός που την στιγμή της κρίσης  θα πρέπει να έχει αναπτυγμένη την κριτική σκέψη ώστε να επιλέξει  τον κατάλληλο πολιτικό άνδρα ή γυναίκα για την κατάλληλη θέση. Εδώ όμως γεννάται το ερώτημα με ποια κριτήρια; Μια αόριστη επιλογή δηλαδή μια επιλογή δίχως κατάλληλο σημείο αναφοράς είναι πολύ χειρότερη ακόμη και από την αδιαφορία. Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό ότι η ποιότητα των κριτηρίων επιλογής ευτελίζετε. Η λασπολογία των κακοπροαίρετων καταδικάζει άξια πρόσωπα σε άδικες εκλογικές ήττες και αναβαθμίζει  την υποκουλτούρα δίνοντας της την εξουσία. Δυστυχώς κάποιοι εκπρόσωποι της 4^ης εξουσίας ή κάποιοι που τους παριστάνουν έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Με την κακοποιημένη Ελληνική γλώσσα που  χρησιμοποιούν  προσβάλλουν τον δημοσιογραφικό ύφος και ήθος ανεπανόρθωτα προσβάλλοντας την τιμή και την αξιοπρέπεια ανθρώπων . Ορισμένοι από αυτούς χρησιμοποιούν μπροστά από ονόματα υποψηφίων που θέλουν να πολεμήσουν λέξεις όπως  χουντικός , φασίστας  δηλαδή λέξεις που σήμερα μας ξαναφέρνουν στην μνήμη στιγμές από το άρρωστο παρελθόν της Ελλάδας  που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει όσο και αν μερικά «παπαγαλάκια» προσπαθούν να επικαιροποιήσουν. Ας σταματήσουν πια να γράφουν δημοσιογραφικά κομμάτια άνθρωποι που απλά «τα παίρνουν χοντρά» για να εκμηδενίσουν ανθρώπινες συνειδήσεις. Αυτά τα κοράκια πρέπει να αποβάλει η ίδια η δημοσιογραφική οικογένεια. Η ελευθερία του τύπου και το άρθρο 14 του Ελληνικού συντάγματος είναι κατάκτηση πάνω στην οποία γίγαντες  της δημοσιογραφίας έδωσαν μεγάλη μάχη με όπλο την δυνατή τους πέννα. Σήμερα πολλοί από αυτούς είναι παροπλισμένοι γιατί δεν συμβιβάστηκαν με την αλλοτρίωση, δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν πρόδωσαν τις ιδέες τους για τριακόσια αργύρια. Ευτυχώς μερικοί από αυτούς τώρα με το διαδίκτυο εμφανίζονται και πάλι. Τέλος κύριοι εκδότες μην εκμεταλλεύεστε  τα  παιδιά που κάνουν την πρακτική τους μάθετε τους ότι η δημοσιογραφία κρίνει την εξουσία ,ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, ότι το όνομα που γράφουν κάτω από το κείμενο τους είναι το κύρος τους. Ο τύπος πρέπει να ξαναγίνει λευκός

Γιώργος Μουταφίδης (Δημιουργός του ΡάδιοΝεφέλη http://www.radionefeli.com/ )

Η Κοινωνία των Πολιτών και ο Ενεργός Πολίτης

Η έννοια του «πολίτη», και κατ’ επέκταση του «ενεργού πολίτη», γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα στο πλαίσιο της «πόλεως». Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο πολίτης, «δι’ απλώς ουδέν των άλλων ορίζεται ή τω μετέχειν κρίσεως και  αρχής», και αχρείος πολίτης, δηλαδή άχρηστος πολίτης, ήταν αυτός που δεν είχε συμμετοχή στα κοινά. Στον αντίποδα της αριστοτελικής παράδοσης η νεώτερη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση θέτει στο επίκεντρο τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ατόμου, ενώ στην κοινωνία της παγκοσμιοποίησης η ιδιότητα του πολίτη αποκτά μια οικουμενική διάσταση. Στο πλαίσιο μιας κοινωνίας με υπερεθνικά χαρακτηριστικά, η έννοια του πολίτη συνδέεται με νέες ‘κρίσιμες’ έννοιες όπως είναι η μετα-εθνική πολιτειότητα (post-national citizenship), η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, (european governance), η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, (global civil society)  και ο κοσμοπολιτισμός (cosmopolitanism).

Η  «κοινωνία των πολιτών» είναι ένας όρος που έχει εισβάλλει στο λεξιλόγιό μας κατά την τελευταία δεκαετία. Η συνειδητοποίηση ότι η πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται σε αυτό που ονομάζεται «επίσημη πολιτική», ότι ο πολίτης δεν αρκείται πλέον στον ρόλο του ψηφοφόρου μια φορά την τετραετία, ότι η δημοκρατία δεν εξαντλείται στις προβλέψεις και τα παιχνίδια των δημοσκοπηκών εταιρειών αλλά είναι ένα καθημερινό βίωμα, οδήγησε στην δημιουργία ομάδων και οργανωμένων συνόλων που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Τα οργανωμένα αυτά σύνολα ονομάστηκαν από τον Γκράμσι «κοινωνία των πολιτών».  Η κοινωνία των πολιτών στο επίπεδο των ατόμων αποτελείται μόνο από αυτούς που χαρακτηρίζονται ενεργοί πολίτες. Σύμφωνα με τον Τζον Στιούαρτ Μιλ οι πολίτες διακρίνονται σε ενεργούς και παθητικούς. Οι κυβερνώντες συνήθως προτιμούν τους δεύτερους αφού είναι πολύ πιο εύκολο να εξουσιάζεις υπάκουους υπηκόους ή αδιάφορους. Η δημοκρατία όμως, για να είναι ολοκληρωμένη και ευεργετική για τους πολίτες και την κοινωνία, έχει ανάγκη τους την πρώτη κατηγορία.

Ο όρος κοινωνία των πολιτών χρησιμοποιείται ευρέως στις πολιτικές και

κοινωνικές επιστήμες προκαλώντας μία σύγχυση για το τι είναι τελικά η κοινωνία

των πολιτών. O σημερινός ακαδημαϊκός διάλογος για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά

της κοινωνίας των πολιτών συνοδεύεται συνήθως από την προσπάθεια

προσδιορισμού του πολιτικού στίγματος της κοινωνίας των πολιτών.

 Είναι η κοινωνία των πολιτών ένας χώρος όπου διασφαλίζεται η αυτονομία έναντι τουκράτους και της αγοράς και αναπτύσσονται μορφές ριζοσπαστικής δημοκρατίας ή είναι αντίθετα η κοινωνία των πολιτών ένα «μοντέλο» το οποίο προωθείται από τα κράτη-έθνη και του διεθνείς οργανισμούς στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής;

Η σκέψη του Γκράμσι είναι καθοριστική για να μπορέσουμε να καταλάβουμε

τις αντιφατικές ερμηνείες της κοινωνίας των πολιτών καθώς και την ανάδειξη της

έννοιας της κοινωνίας των πολιτών σε κεντρικό στοιχείο της σημερινής ακαδημαϊκής αντιπαράθεσης. Ο Γκράμσι, όπως είναι γνωστό, προσδιορίζει δύο επίπεδα στο εποικοδόμημα κάθε κοινωνικού σχηματισμού: 1) την «πολιτική κοινωνία», δηλαδή το κράτος και το νομοθετικό καθεστώς και 2) την «κοινωνία των πολιτών», δηλαδή το σύνολο των οργανισμών που καλούνται ιδιωτικοί. Το κράτος ασκεί την άμεση κυριαρχία, μέσω της βίας και του καταναγκασμού, ενώ στην κοινωνία των πολιτών ασκείται η «ιδεολογική ηγεμονία» μέσω της συναίνεσης και της πειθούς.

Είναι εμφανές ότι η σημασία που αποδίδει μία κοινωνία στην έννοια των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζει το επίπεδο της δημοκρατίας και το ρόλο που το κράτος επιτελεί στην κοινωνία. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, οι παραδοσιακές δυνάμεις της Αριστεράς και της Δεξιάς προτείνουν την διατήρηση του κεντρικού ρόλου του κράτους με μικρή μόνο μεταρρύθμιση των λειτουργιών του, οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις παγκοσμίως προτείνουν την ενδυνάμωση της αγοράς, ενώ οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών,  πιστεύουν ότι η λύση βρίσκεται στην ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών. Για τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών η ποιότητα της δημοκρατίας περνά μέσα από την ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία των πολιτών. Και ο πολίτης που έχει προσωπικότητα και έχει αξία είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του αλλά ενδιαφέρεται και για τους άλλους, ενδιαφέρεται για το «εμείς». Ανήκει κάπου και φροντίζει για το σύνολο, στο οποίο ανήκει. Αυτό είναι το ζητούμενο και κυρίως είναι το ζητούμενο των επόμενων ετών. Ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία, συμμετοχή, άποψη, έκφραση και προσφορά. Θα πρέπει κάθε φορά να μην βλέπουμε την κοινωνία ως προς το τι θα δώσει σε μας, αλλά να βλέπουμε και το τι εμείς μπορούμε να δώσουμε στην κοινωνία. Με αυτή την ισότιμη σχέση σίγουρα θα πάμε πιο μπροστά. Ο ενεργός πολίτης, όπως τον οραματίζονται οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών, είναι ο υπεύθυνος πολίτης, που είναι ενημερωμένος, ξέρει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του, εκφράζει την άποψή του και συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία.

Ο ενεργός πολίτης είναι αυτός που είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του, ενημερώνεται για τα κοινά, προστατεύει το περιβάλλον, διεκδικεί τα δικαιώματά του στο δημόσιο χώρο, σέβεται τη διαφορετικότητα και ενεργεί. Για να είναι όμως κάποιος ενεργός πολίτης, χρειάζεται να είναι ενημερωμένος, χρειάζεται να είναι καταρτισμένος, χρειάζεται να ξέρει πού και πώς να συμμετάσχει. Περισσότερο από όλα όμως χρειάζεται να έχει ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση για τα θέματα που τον αφορούν. Πληροφόρηση η οποία διευρύνει τις επιλογές του, τον στηρίζει στη λήψη αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, και προωθεί την ενεργό συμμετοχή του στην κοινωνία σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

πηγή: www.RadioNefeli.com

Έφτασε πια η ώρα

Για την κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα, η πόλη, ο λαός μας, δεν φταίει κανείς άλλος παρά εμείς οι ίδιοι.Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όλοι πάντως πρέπει να αποδεχθούμε τις ευθύνες μας.

Μην ξεχνάτε ότι έχουμε δημοκρατία κι αυτό σημαίνει ότι αποφασίζουν οι πολλοί και όχι ένα μικρό μέρος του συνόλου.

Δεν μπορούν κάποιοι να μας κόψουν τα φτερά. Πρέπει να τα ανοίξουμε και να πετάξουμε όσο ψηλότερα μπορεί ο καθένας μας. Τι είναι αυτό το χάλι πια? Ο καθένας να κάθεται να κλαίει τη μοίρα του και να περιμένει μέρα με τη μέρα το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί.
Ολα είναι μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που στόχο έχει την αποξένωση, την ψυχολογική φθορά και τέλος την αδιαφορία των πολλών για τα κοινά.

Οργανωθείτε, μιλήστε, εξωτερικεύστε αυτό που σας απασχολεί. Πείτε τα για μια φορά έξω από τα δόντια.Παλέψτε μαζί μας για ένα δυναμικό και ευτυχές αύριο που θα βρεί όλους τους έλληνες ενωμένους πέρα από κόμματα, χρώματα και διχασμένους αδελφούς.
Ας τιμήσουμε την ελληνική σημαία και τους ένδοξους αγώνες των προγόνων μας. Δεν υστερούμε σε τίποτα, δε φοβόμαστε τίποτα γιατί το αύριο ανήκει σε μας.
Ελληνας σημαίνει θάρρος, δύναμη, παληκαριά.

Οι εποχές που φοβόμασταν να μιλήσουμε ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Αντί να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας,ας αποφασίσουμε ότι ήρθε η στιγμή να φάμε με χρυσά κουτάλια γιατί πραγματικά μας αξίζει και είμαστε ικανοί να το πετύχουμε.

Ας σκεφτούν αυτοί που έχουν πολλά, αυτούς που έχουν λίγα και αυτοί που έχουν λίγα, αυτούς που δεν έχουν σχεδόν τίποτα.Η δύναμη της προσφοράς είναι γιατρικό για την ψυχή και τον πόνο. Οσοι δεν το έχουν νοιώσει ποτέ, ας το δοκιμάσουν και θα δούν ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτόν που προσφέρει με την καρδιά του.

Ας συλλογιστούμε όλοι τις πράξεις μας. Δεν θα φταίνε μια ζωή οι άλλοι για ότι συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο.

Και το κυριότερο : ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΤΙΣ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ.

Αναστασία Εξιζόγλου