H νέα γενιά έχει επιλέξει ένα μέλλον δίχως παρωπίδες.

Πολλοί ρωτούν σήμερα: τι κάνει η νέα γενιά;  Οι πιο πολλοί νέοι κοπιάζουν να μορφωθούν για να πάρουν ένα πτυχίο, που θα τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής. Όταν όμως βγαίνουν στην αγορά εργασίας αντιλαμβάνονται ότι ο κόπος τους δεν ανταμείβεται. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί για τους νέους, που καταλήγουν άνεργοι. Οι μέρες περνάνε η μια μετά την άλλη χωρίς καμία οργάνωση και υποχρέωση. Οι νέοι αυτοί δεν μπορούν να απολαύσουν καμία επιτυχία και πρόοδο. Το πρόβλημα αυξάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό όταν οι νέοι αυτοί λόγω έλλειψης χρημάτων, απομονώνονται κοινωνικά. Δεν έχουν την οικονομική άνεση να απολαμβάνουν, τα όσα απολαμβάνουν οι φίλοι τους, που εργάζονται. Μπορεί ωστόσο να αναζητήσουν κάποιες άλλες διασκεδάσεις με άλλους νέους, που βρίσκονται στην ίδια άσκημη κατάσταση. Για παράδειγμα, μπορεί να καταφύγουν σε παράνομες δραστηριότητες, που τους εξάπτουν και ανεβάζουν στα ύψη την αδρεναλίνη τους. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι μπορεί να καταφύγουν στα ναρκωτικά, προκειμένου να αποδράσουν προσωρινά από την βαρεμάρα τους και την μελαγχολία. Μια άλλη αντίδραση νέων απέναντι στην ανεργία μπορεί να είναι το ψυχολογικό σύνδρομο που ονομάζεται «μαθημένη αδυναμία αντίδρασης». Οι άνεργοι νέοι μέσα στην μονοτονία της ζωής τους, δεν αισθάνονται σχεδόν ποτέ χαρά, ελπίδα, ικανοποίηση και θάρρος. Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να οδηγούνται στην παραίτηση. Δεν παίρνουν πρωτοβουλίες και υιοθετούν μια στάση ζωής απαισιόδοξη. Οι νέοι αυτοί αισθάνονται, ότι τον έλεγχο της ζωής τους τον έχουν οι άλλοι και μόνο. Αρχίζουν να πιστεύουν ότι όλα έχουν να κάνουν με την τύχη και χάνουν τελείως την εμπιστοσύνη, που έχουν στις ικανότητες τους. Η αυτοεκτίμηση τους χάνεται και πέφτουν σε μελαγχολία. Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 4-5) γράφει: «όταν δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ εργασίας και απόλαυσης, αλλά δυσαναλογία, κατ’ ανάγκη δημιουργούνται παράπονα εκ μέρους εκείνων που καταβάλλουν περισσοτέρους κόπους και λαμβάνουν ολίγα, εναντίον εκείνων που απολαμβάνουν περισσότερα και καταβάλλουν ολιγότερους κόπους».

 Ευχάριστο  είναι πως η νέα γενιά έχει αλλάξει σημείο αναφοράς  και έχει επιλέξει ένα μέλλον δίχως παρωπίδες. Στέκεται πάνω από πάθη και ταπεινές φιλοδοξίες και γνωρίζει καλά τους κενούς βερμπαλισμούς. Οι  νέοι σήμερα δεν βλέπουν, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, βλέπουν μπροστά και για να προχωρήσουν, ζητούν την κρατική μέριμνα, την εξασφάλιση σταθερής πολιτικής για  σωστή παιδεία και ανεύρεση εργασίας. Είναι καθήκον της πολιτείας, είναι εθνική ανάγκη.
Οι νέοι σήμερα χρειάζονται, μα και θέλουν ένα κώδικα ηθικής που να καθορίζει χωρίς ταλαντεύσεις αυτό που είναι πάντοτε σωστό απ' αυτό που είναι πάντοτε λάθος. Ζητούν τώρα από τους γονείς τους και την κοινωνία να γκρεμίσουν μια για πάντα τα ασταθή ιδανικά τους και να στήσουν μπροστά τους ένα αιώνιο κι ακλόνητο παράδειγμα.

Γιώργος Μουταφίδης