Σήμερα, η οικονομική επιστήμη δυσφημείται και φθείρεται κοινωνικά υπό τον καταιγισμό των «προφητών» της αυτό-αποκαλούμενης «εικονικής οικονομίας». Ίσως το σημερινό οικονομικό πρόβλημα να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη επιτυχία από την πολιτική και κοινωνική πλευρά. Σημειώνεται στις μέρες μας αύξουσα ευαισθησία της κοινής γνώμης στο ζήτημα της κοινωνικής αστάθειας και αδικίας, της κατανομής των θυσιών, των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, της δημοκρατίας για όλους. Ο Γάλλος ιστορικός Πιερ Ροζανβαλόν επισημαίνει το πιο επικίνδυνο στοιχείο της σημερινής εξέλιξης: την αποδεδειγμένα στενή και ανησυχητική σχέση της εξουσίας με το χρήμα, ιδίως το μαύρο. Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής, επισημαίνει ο ίδιος, είναι η αύξουσα δυσπιστία των πολιτών, ιδίως των νέων, έναντι των πολιτικών συστημάτων, που θεωρούνται υπόλογα για την ύποπτη σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ εκτελεστικής και βουλευτικής λειτουργίας, για την απονομιμοποίηση κάθε έννοιας κοινωνικής δημοκρατίας, για την αποξένωση της πολιτικής από κάθε δημόσια ηθική.
Το δημοκρατικό πολίτευμα κατήντησε τυποποιημένο κενό κέλυφος, στο οποίο ο λαός παραμένει ανεύρετος. Η όξυνση της κρίσης αναδεικνύει την αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στον αυταρχισμό και την αλαζονεία των κυβερνώντων.
Πέρα από τα λόγια, υπάρχουν και τα στατιστικά στοιχεία που δικαιολογούν την έντονη ανησυχία που έχει σήμερα εκδηλωθεί στις κοινωνίες : Πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία, υπάρχουν τόσο πολλοί άνεργοι, αθροιστικά σε όλο τον κόσμο. Πάνω από 210 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν τις δουλειές τους μέσα στην περασμένη τριετία, παγκόσμια. Περίπου το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού «δεν απολαμβάνει κανενός είδους κοινωνική μέριμνα», ήτοι επιβιώνουν ανασφάλιστοι, χωρίς δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς συντάξεις. Πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι, δηλαδή το 40% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας -αμείβονται με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα. Μόνο το 2009, ο αριθμός των νέων που βρίσκονται εκτός εργασίας, αυξήθηκε κατά 6,6 εκατομμύρια: έτσι, στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Σουηδία η ανεργία των νέων βρίσκεται στο 25%, στην Ισπανία στο 40% και στις ΗΠΑ και τη Βρετανία στο 20%.
Οι διαρθρωτικές διαταραχές ή ανωμαλίες δεν είναι δυστυχώς μόνο οικονομικές. Αν ήταν τέτοιες θα ήταν σχετικά εύκολο να αντιμετωπιστούν με τη χρήση οικονομικών πολιτικών. Είναι και διαταραχές πολιτικού, θεσμικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Οι αγορές είναι υποτελείς των κρατικών παρεμβατικών ρυθμίσεων και το κράτος όντας εξαρτώμενο από τις σκοπιμότητες της αναπαραγωγής του, υπονομεύει και την ελευθερία των αγορών και την απόδοση της κοινωνίας των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου